Demon w Watykanie recenzja

Postać, której nie wymyśliłby żaden ateista-paszkwilista bez zbłaźnienia się. Bigamista, oszust, gwałciciel podwładnych i dzieci (w tym swoich), plagiator, chciwiec, manipulant, a przy tym kumpel papieża i założyciel gigantycznego katolickiego zgromadzenia przyjmowany z największymi honorami. Jak wyglądała droga Marciala Maciele Degollado i jak Watykan dopilnował, by doszedł spokojnie do jej końca?

Temat niezwykle poważny i niezwykle trudny do zbadania (głównie ze względu na kłody rzucane pod nogi przez hierarchów pewnego kościoła z siedzibą w pewnym maciupkim państwie). Reportaż Giansoldati sprawdza się głównie jako ogólne zarysowanie tematu, bo trudno się doszukiwać tu wyczerpującego śledztwa ujawniającego więcej niż to, co osoby zainteresowane tematem mogłyby wyczytać w co dłuższych artykułach (choć kilka pomniejszych kwestii było dla mnie nowych, jak sprawa plagiatów). Na ok. 256 stronach przewija się biografia Maciela, jest nieco o funkcjonowaniu jego sekty, trochę o relacjach z szychami w Watykanie, pobieżne omówienie jednostkowych kwestii (jak oskubanie Flory Garzy Barragán), no i oczywiście o pozwie ofiar i opieszałej reakcji hierarchów. Niestety, w "Demonie z Watykanu" bardzo wiele jest "podobno", "mówi się", "krążyły plotki", za to mało jest konkretnych szczegółów, zwłaszcza w kwestii zeznań świadków - u Giansoldati chociażby źródłem informacji o życiu w koszarach Legionu jest właściwie jedna osoba. Autorka ma też problem z płynnym wprowadzaniem dygresji bez gubienia czytelnika w sprawie chronologii - co przecież przy kwestii "kiedy zwierzchnicy Maciela o czym wiedzieli" jest szalenie istotne. Nie podobają mi się końcowe rozważania bujające się od "opętanie" czy "choroba psychiczna", z przebiegającą w tle cichutką, niewypowiedzianą głośno oczywistością, że niektórzy ludzie są najzwyczajniej w świecie źli.

Moja ocena wahała się między 5 (przeciętna) a 4 (może być), a szalę przeważył fragment otwierający rozdział "Początek końca", po którym po prostu mnie zatkało: "Nawet na kartach astrologicznych ojca Maciela zapisano, że rok 1997 będzie początkiem jego końca. Występowała tam nieprawdopodobna koncentracja planetarna pod dominacją dziesiątego domu, odpowiadającego Skorpionowi, co dla astrologów jest wyraźnym odniesieniem do królestwa tego, co tajemne, ukryte, podwójne." I dalej sobie leci jak gdyby nic narracja, kto tam kiedy z kim napisał list do JPII, że molestowania.
Jako klasyczny Bliźniak gardzę astrologią i nie widzę miejsca na takie wstawki w poważnym reportażu. Jednak końcem końców "Demon w Watykanie" sprawdza się jako pozycja dla czytelników, którzy chcieliby mieć ogólne rozeznanie w sprawie, ale nie zależy im na tyle, by przewalać się przez pińcset stron najeżonych nazwiskami.

[Recenzja została po raz pierwszy opublikowana na LubimyCzytać pod pseudonimem Kazik]