Styczniowa letnia noc recenzja

Wyjazd w najdalszy zakątek świata jest idealnym rozwiązaniem na wszystkie problemy. Szczególnie smutki związane z niepowodzeniem w miłości, których w naszym prostym szarym życiu raczej nie brakuje. Szczególnie jeśli tak jak w przypadku Zuzy, chłopak dostaje ataku paniki na samą myśl o ślubie, który odwlekacie w nieskończoność, a jedyne uczucie które was łączy to przyzwyczajenie, że jesteście sobie pisani. Koniec kropka. Ile związków tak wygląda? Zupełnie nie namawiam was do rzucenia wszystkiego, chociaż Nowa Zelandia wydaje się kusząca.

Muszę powiedzieć, że Mika Modrzyńska jako autorka zajęła szczególne miejsce w moim sercu, ponieważ jako pierwsza po tylu latach przełamała moją niechęć zbliżeniową, na którą kiedy tylko trafiałam w książkach, przewracałam do góry oczami i chciałam, aby bohaterowie jak najszybciej skończyli. Serio.
Mika Modrzyńska podeszła do tematu z klasą i naprawdę mimo pikanterii chciało się czytać dalej, aby poznać więcej szczegółów dotyczącej relacji naszych bohaterów.

Zuza to prosta dziewczyna, z Wrocławia (a jak już wiem, z Wrocławia pochodzą najlepsze babki), która w pewnym momencie swojego życia dochodzi do ściany, która uświadamia jej, że chce od życia czegoś więcej niż tylko mieszkania i mężczyzny, z którym nawet nie umie porozmawiać. Ciekawie było śledzić sam rozwój Zuzy poprzez całą historię, jej przemianę i to w jaki sposób taki wyjazd może wpłynąć na postrzeganie naszego świata.

Zabrakło mi troszkę więcej relacji Zuzy i Oli - wydaje mi się, że nawet jeśli książka byłaby o samych przygodach dziewczyn również by mi się spodobała.

Okładka również jest urocza, takie właśnie lubię najbardziej, a kolor żółty ostatnio króluje w naszej domowej biblioteczce. Normalnie jak ognia unikam romansów, a Mika Modrzyńska zdecydowanie wpasowała się w mój próg tego, ile mogę znieść sięgając po tego rodzaju książkę. Debiut? Zdecydowanie udany i chętnie sięgnę po więcej. Lekka i przyjemna książka, idealna kiedy śnieży za oknem, a my chcemy złapać kilka promieni słońca.