Na zawsze w sercu recenzja

Róże i fiołki, czyli pierwsza część trylogii Rosenholm zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie. Spodobała mi się zarówno kreacja bohaterek, jak i oplecenie fabuły wokół ducha dziewczyny, która została zamordowana, a sprawca zdołał uciec przed sprawiedliwością. Ba! Nikt nawet nie ma zielonego pojęcia, kim jest. Gry Kappel Jensen potrafiła więc rozpalić maksymalnie moją ciekawość i niecierpliwie oczekiwałam na ukazanie się kolejnej części.

Po wakacjach czwórka przyjaciółek w różnych nastrojach powróciła do Akademii Rosenholm, w której dalej miały się uczyć swojej gałęzi magii i doskonalić wrodzone umiejętności. Kristine, Victoria, Malou i Kamille wciąż też starają się sprostać zadaniu, które nałożył na nie duch zamordowanej nastolatki. Mają wrażenie, że zaczynają sprawcy zbrodni deptać po piętach, ale jak zwykle na drodze do sukcesu stają im własne problemy zarówno te szkolne, jak i osobiste. Miały się na własnej skórze przekonać, że nie można składać obietnicy duchowi. W szczególności takiej, której można nie dotrzymać…

Na zawsze w sercu to świetna kontynuacja pierwszej części. Pisząc „świetna”, mam na myśli, że według mnie jest jeszcze lepsza i jeszcze bardziej trzymająca w napięciu niż pierwszy tom. Przede wszystkim do reszty pochłonęła mnie historia Kristine i jej tajemniczej przypadłości, przez którą trudno było jej trzymać w ryzach swoją moc. Zaintrygowana byłam również jaką tajemnicę skrywa Victoria, której wszyscy zazdrościli idealnego życia. Czy rzeczywiście było takie idylliczne, jak wszyscy sądzili? Kamille jak zwykle wszystkim matkowała, co z jednej strony było słodkie i sprawiało przyjemność, ale też i irytowało. No i pyskata, wredna Malou nieoczekiwanie dostanie propozycję, która może odmienić całkowicie jej życie.
Czy skorzysta?
Jak wszystkie trudne sytuacje wpłyną na przyjaźń tak różniących się od siebie dziewcząt?
Czy przypadkowa więź, którą nawiązały w pierwszej klasie, przetrwa nieoczekiwane życiowe próby?
No i w końcu kto zabił Trine, której duch cały czas krąży w pobliżu…
Również i w tej części były liczne i bardzo ciekawe nawiązania do mitologii nordyckiej i celtyckiej, które tak bardzo mnie ujęły w poprzednim tomie.

Literatura młodzieżowa potrafi też uczyć. Lektura uzmysławia, że obietnice bez pokrycia i słowa rzucone na wiatr mogą popsuć nawet najlepsze relacje, nawet między najbliższymi ludźmi, doprowadzić do nieporozumień, waśni i konfliktów. Niech to, co się przydarzyło dziewczynom, będzie nauką i dla nas.

Reasumując, nie mogę się doczekać zakończenia trylogii. Mam nadzieję, że Autorka nie zawiedzie moich oczekiwań, które po tej lekturze są po prostu przeogromne!