Dzień recenzja

Na nową powieść Michaela Cunninghama czytało wielu czytelników, tym bardziej że ukazuje się ona po dziesięciu latach od ostatniej. „Dzień” to swoisty tryptyk – poranek, popołudnie i wieczór, następujące po sobie rok po roku.

To co uderza w „Dniu” to brak wydarzeń. Fabuła składa się z przemyśleń i rozważań głównych bohaterów; jeśli szukacie powieści z porywającą akcją, to „Dzień” może Was rozczarować. Kolejna rzecz, która zwraca uwagę, to fakt, że wszyscy bohaterowie są nieszczęśliwi…

Dan i Isabel są małżeństwem od kilkunastu lat. Są na takim etapie, że codzienność przytłacza, uciekają w obowiązki, a każdy dzień tylko oddala ich od siebie. Mają dwójkę dzieci - nastoletniego Nathana i pięcioletnią Violet – opieka nas nimi i organizowanie życia są jedyną rzeczą, która ich scala i zmusza do komunikacji. Na poddaszu mieszka brat Isabel – Robbie, równie poturbowany przez życie jak oni.

„Dzień” to opowieść o współczesnej rodzinie, więc nie zabrakło wątku pandemii – wszechobecnej paniki, ograniczania aktywności towarzyskiej, trendu „nie wychodź z domu”. W tym czasie rodzina jeszcze bardziej się od siebie oddala. Wraz z biegiem fabuły bohaterowie coraz bardziej się gubią i kotłują. Te fotografie dnia codziennego uświadamiają jak trudne i skomplikowane potrafią być relacje, że komunikacja jest niezbędna, że życie potrafi rozczarować.

Moją uwagę zwrócił instagramowy wątek Robbiego. Mężczyzna prowadzi konto nieistniejącej postaci. Ciekawe spojrzenie na zamieszczanie treści w internecie i na odbiorców. Ważne dla obu stron – tych publikujących i tych oglądających.

„Dzień” Michaela Cunningmaha to historia o planach, marzeniach, oczekiwaniach, ale tez o smutku i rozczarowaniu. Przyznam, że spodziewałam się czegoś innego. Choć w trakcie czytania pomysł na książkę wydawał mi się coraz bardziej interesujący, tak pod koniec ten entuzjazm zgasł. Niby odkrywcze, ale jednak nie do zapamiętania. Niby inspirujące, a tak naprawdę trochę powieść o niczym.





Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Rebis