Wszystkie nasze poplątane ścieżki recenzja

...kiedy byłam jeszcze w podstawówce, postanowiłam sobie, że napiszę książkę. Ale nie byle jaką, o nie! To miało być wiekopomne dzieło, objętością dorównujące ,,Władcy Pierścieni''. Zaczęłam więc od numerowania stron w zeszycie.
Dlaczego o tym teraz wspominam? A dlatego, że debiut pani Zielińskiej to książka zdecydowanie zbyt długa. Zbyt długa i przegadana. Ale nie jest ona przegadana w zwykły, wodolejny sposób. Nie. Ona jest pełna mądrości w stylu Paulo Coelho - ,,nic nie trwa wiecznie''. Naprawdę? Nie wiedziałam.

Długość nie jest ani jedyną, ani też największą wadą ,,Wszystkich naszych poplątanych ścieżek'' - jest nią ilość dramatów, które wydarzają się w trakcie trwania historii. Reda ma przechlapane już na starcie. Nie dość, że mieszka na zapomnianym przez wszystkich okolicznych bogów zadupiu cywilizowanego świata - w miejscu, w którym można w ramach rozrywki schlać się i ,,zrobić dziecko'' jakiejś dziewczynie - to jeszcze mieszka z ojcem alkoholikiem, a matki nie ma, bo umarła. Na raka.
A, i do tego dziewczyna w której Reda się kocha (ale się do tego nie przyzna, bo hej, to jego ,,najlepsza przyjaciółka'') chodzi z jego najlepszym kumplem. I szefem.

Janek ma przechlapane. Niby ma pieniądze i dobrze prosperującą firmę, ale właśnie umarła mu żona, a on został z trójką dzieci na głowie. I to nie tak, że nikt nie proponuje mu pomocy (bo proponuje) - Janek zamyka się w sobie, odrzuca wszystkich, nawet nie zgarnie z ganku garnka z zupą, którą ktoś dla niego przygotował, bo przecież on sobie da radę sam, prawda?


Te dramaty i wstrząsające-poruszające historie występują w tej książce w takim natężeniu, że kompletnie tracą swoją siłę. To, co byłoby dobrym motywem wykorzystanym osobno, w oderwaniu od reszty, ginie w natłoku ,,strasznie smutnej beznadziejności'', która rządzi życiem naszych bohaterów. A skoro tak się dzieje, to przestaje nas to obchodzić - i zamiast ocierać łzy wzruszenia przewracamy już tylko oczami.


Osobną rzeczą jest też styl autorki - suchy, skupiony na opisywaniu rzeczy, przestrzeni, przeżyć, przemyśleń bohaterów, ale przy tym nie przekazujący nic więcej. Dostajemy bardzo dokładne dialogi, które nic nie wnoszą do fabuły. Dostajemy dokładne opisy dziecięcych strojów, które też nic nie znaczą. Dostajemy całą tą depresyjną beznadziejnością w twarz i to też na nic.

Bo ,,Wszystkie nasze poplątane ścieżki'' cały czas dążą do happy endu - takiego ,,niezbyt oczywistego'', chociaż można się było go domyślić już na dość wczesnym etapie lektury.


Bohaterów też nie da się za bardzo lubić - Janek, Marta, Ada, Kuba, Gajda... Wszyscy są na swój sposób niedojrzali, nieodpowiedzialni albo toksyczni. Szczególnie młody Reda, który pewnego dnia postanawia poderwać dziewczynę, która postanowiła poprosić o pomoc w ich warsztacie samochodowym. Czytanie tego, w jaki sposób chłopak ,,podrywał'' Adę (a tak naprawdę wykorzystywał swoją pozycję i fakt, że miał jej samochód) było dla mnie naprawdę niekomfortowe. Szczególnie, gdy dowiedziałam się, że chłopak znalazł w samochodzie kalendarz/notatnik Ady, przewertował go i dzięki temu poznał nie tylko jej dane osobowe i adres, ale też grupę krwi i datę ostatniej miesiączki. Jeśli takie zachowania nie są skrajnie niepokojące, to nie wiem, może powinniśmy przestać już przesuwać granice w których naruszanie czyjejś prywatności jest ,,romantyczne''?


Książkę wymęczyłam. Przez pierwsze dwieście stron walczyłam ze sobą, żeby czytać dalej - tak źle zadziałała na mnie ta wszechobecna beznadzieja otaczająca bohaterów. Potem już się trochę przyzwyczaiłam.

Nikogo więc chyba nie zdziwi fakt, że nie polecam tej lektury. Ale jeśli ktoś się na nią zdecyduje, to powiem, że przynajmniej jeden zabieg autorce wyszedł naprawdę dobrze. Jaki - nie zdradzę, bo to byłby spoiler z rodzaju tych naprawdę wielkich. Możecie jednak uwierzyć mi na słowo, jeśli powiem Wam, że gdy się natkniecie na ten fragment w książce, to będziecie wiedzieć, o czym piszę.



*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl