Kamienie i motyle recenzja

Beata właśnie się rozwodzi. Co prawda nie z własnej decyzji, tylko po zdradzie męża, ale to może wyjść jej tylko na dobre, choć jeszcze sama o tym nie wie. Jej były mąż stłamsił w niej całe poczucie własnej wartości i życiowe ambicje. Teraz kobieta może zacząć wszystko od nowa i rozwinąć skrzydła. Niedługo po sprawie rozwodowej dostaje dziwnego maila o zaginięciu w Afganistanie swojego dawnego przyjaciela, którego nie widziała od lat i któremu nigdy nie wyznała miłości. Tomasz jest fotografem wojennym i właśnie w Afganistanie spędzał ostatnie miesiące. Czy Beata zdoła go odnaleźć?

“Kamienie i motyle” to książka przystępnie napisana, zrozumiałym, potocznym słownictwem i początkowo traktująca o codziennym życiu zwykłej kobiety, która trafiła na bardzo nieodpowiedniego mężczyznę. Z każdą jednak stroną bohaterka się zmienia i zaczyna walczyć o siebie, staje się odważniejsza, o czym świadczy decyzja pojechania do kraju, gdzie kobieta znaczy mniej niż przedmiot, aby odnaleźć kogoś, kogo kiedyś kochała, a teraz grozi mu śmiertelne niebezpieczeństwo. Decyduje się na wyprawę wbrew swojej kontrolującej rodzinie i trafia w środek pewnego spisku.

Debiut Magdaleny Ajeddig ma w sobie sporo ze scenariusza na film sensacyjny - tego nie da się ukryć. Akcja jest wartka, trup ściele się gęsto, ogólnie niezła “frajda”. Wszystko byłoby świetnie, gdyby nie zbyt częste wykorzystanie prostego rozwiązania wychodzenia z pisarskiego impasu, jakim są zbiegi okoliczności spotykające bohaterów.

Myślę, że właśnie przez intensywność tych mało prawdopodobnych zdarzeń, powieść trochę straciła i nie zachwyciła mnie tak bardzo, jak potrafią to zrobić niektóre publikacje. Na szczęście całość ratuje tutaj drugie dno powieści - siła drzemiąca w kobietach oraz podkreślenie różnic kulturowych i zarysowanie tego, jak bardzo talibowie spaczyli całkiem niezłą religię.

Warto poznać tę historię, bo choć ogólnie opiera się na dosyć popularnych motywach i jest im raczej wierna, to ważniejszy od samej akcji wydaje mi się być jej przekaz . Głównie wskazanie kontrastów pomiędzy zachodnią wolnością kobiet, a muzułmańskim ich zniewoleniem oraz to, że nie warto się poddawać nawet jeśli rzucane pod nogi kłody sięgają naprawdę wysoko. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że Pani Magdalena dopiero zaczyna się rozkręcać i jeszcze nie raz nas zaskoczy swoją prozą. Początek, choć niedoskonały, to jednak spójny i zwyczajnie dobry.