Aurora w mroku recenzja

Czytałem całym sobą. Chłonąłem ten mrok. Moje myśli zapętliły się w głowie tak, że nie potrafiłem ich odplątać i poukładać...

"Aurora w mroku" to pierwsza część kryminalnej serii, której główną bohaterką jest błyskotliwa profilarka Aurora Scalviati. Poznałem ją w takim momencie jej życia zawodowego, gdy "zmuszona" zostaje do przeniesienia w pracy i trafia "tam gdzie nigdy nic się nie dzieje, czyli Sparvary, miasta w Emilii, regionie Włoch. To właśnie tutaj, po trudnych doświadczeniach zawodowych, ma zacząć służbę w miejscowej jednostce policji. I jak to w życiu bywa, zanim na dobre się rozgościła w nowym miejscu, już trafiła na mroczny i niepokojący wątek kryminalny.

Aurora, zadziorna, niepokorna, silna postać kobieca, która choć w swoim fachu świetna, to swoim zachowaniem raczej odpycha od siebie, buduje mury, a pośród przełożonych i kolegów z pracy raczej wzbudza niepokój i rozgoryczenie. Zmierzając ku rozwiązaniu sprawy kryminalnej, gdy na szali jest ludzkie życie, jest w stanie ominąć wiele reguł i zasad.

Ależ to była mistrzowska walka z czasem. W okolicy grasuje morderca, który w sposób rytualny zabija ludzi. Aurora szybko zwęsza trop. I choć wszystko się sprzysięża przeciwko niej to ona gna do przodu. Czy to jednak dobry trop? Czy pracując w ten sposób da się dojść do prawdy?

Barbara Baraldi zaprosiła mnie do lektury historii, która od pierwszych stron ogarnęła mnie mrokiem. I muszę przyznać, że było mi z tym bardzo dobrze. Ciemna i gęsta mgła tej opowieści wessała mnie. "– Według ludowego przysłowia, kiedy panuje fumara, człowiek może zgubić nawet swoją duszę". I ja ją zgubiłem. W gonitwie za złem, które zabijało ludzi; w kłębowisku własnych myśli; w halucynacji różnych wizji i fascynacji nimi...

"- Ciemność jest taka... przytulna(...)? W ciemności nie ma cieni ". Ta ciemność mną zawładnęła. Nie wiedziałem czy jestem z Aurorą czy przeciwko niej. Czy stałem się już tym potworem, który "znał wszystkie jej tajemnice i wszystkie jej kłamstwa. Był zawsze o krok przed nią"?

Ciągle widziałem i czułem przemoc. Zarówno tę fizyczną jak i psychiczną. Moje myśli pociły się od jej mocy. Oddychałem nią. Czułem, że w niej tonę i bałem się, że się od niej nie uwolnię.

Spotkanie z Aurorą było dla mnie ogromnie trudne. Choć jestem już kilkanaście dni po lekturze to nadal pozostaję w wielkim niepokoju, z którego nie potrafię się otrząsnąć. Przeraża mnie fakt, jak ta historia, przecież wymyślona i spisana na kartach książki, w szybki i nieograniczony sposób ogarnęła mój umysł.

Barbara Baraldi napisała świetną książkę. Nie wiem, jak to zrobiła, ale w tych kartach tkwi COŚ co nadal powoduje, że wieczorową porą, na głos zaledwie lekkiego szmeru, z lękiem odwracam się za siebie.
I ciągle jestem w ruchu, gdyż "jeśli nie przestaniesz się ruszać, nie będą mogli cię złapać".

Polecam! Czytaj!
*ale robisz to na własną odpowiedzialność.