Utonęła recenzja

Therese Bohman wzbudza spore emocje w książkowym świecie. To ten typ autorki, którą albo uwielbiasz, albo nienawidzisz. Z tym większą ciekawością podchodziłem do słuchania jej debiutanckiej książki, ponieważ co jak co, ale czytać tytuły i pisarzy/pisarki wzbudzające skrajne emocje uwielbiam.

Początek audiobooka (czyt. Monika Chrzanowska) wzbudził we mnie bardzo mieszane uczucia. Głos lektorki nie do końca mi odpowiadał, a pretensjonalnych tonów, jakie przybierała podczas dialogów, słuchało się koszmarnie. Wybór czytającej nie był chyba jednak taki zły, ponieważ dialogów u Bohman na szczęście mało.

Po przyzwyczajeniu się do Chrzanowskiej stwierdziłem, że ma niezwykle poetycki głos, tylko trzeba się w niego wsłuchać i zacząć rozkoszować. I pod tym względem pasuje do prozy autorki. Bohman pisze bardzo ciekawie, bo z jednej strony trafia w wysokie, patetyczne tony, a z drugiej zwraca też uwagę na to, że chociażby główna bohaterka idzie siku. Na to bez wątpienia ciekawe połączenie salonów z ludzką codziennością nie trafia się w książkach zbyt często.

Po wysłuchaniu jestem trochę zaskoczony, ponieważ „Utonęła” oceniam jako bardzo dobrą książkę, ale główna bohaterka do mnie nie przemówiła. Nie jest to u mnie takie oczywiste, ponieważ wyznaję zasadę, że postać wiodąca w książce musi dać się polubić czytelnikowi, żeby ten związał się z nią oraz z samą powieścią emocjonalnie. Marina, mam wrażenie, ma dwie odsłony. Jedna, trochę bardziej prywatna, jest niesamowicie mądra, inteligentna, wykształcona, ale jednocześnie zaczyna być wtedy bufonką i snobką – stereotypowa studentka sztuki. Druga pokazująca się przy kontaktach z innymi ludźmi (a już szczególnie w rozmowach z mężczyznami) jest tą „osławioną” słodką blondynką-idiotką. Przyznaję, że mimo, iż nie lubię bohaterki w żadnej z tych dwóch wersji, to jednak książka jakoś do mnie przemówiła.

Może dlatego, że Bohman w akcję wplata interesujące, współczesne wątki, np. problem lubienia swojego ciała, przemoc, trudne relacje w związku oraz z siostrą. Aspekt psychologiczny pod tym względem jest bardzo dobry. Często miałem takie same wątpliwości jak sama Marina i w pewnym momencie nie wiedziałem, kto jest tym cierpiącym, a kto tym krzywdzącym.

Niezwykle polecam Wam „Utonęła”, szczególnie jeśli lubicie „Spotkanie w Positano”. Z jednym zastrzeżeniem – lepiej sięgnijcie po audiobook, ponieważ papier może Was trochę wynudzić. Do przesłuchania na jakiejś plaży jak znalazł. Bo chyba właśnie taka jest ta książka – leniwa jak leżenie na plaży w pełnym słońcu i słuchanie szumu morza.