Coraz większy mrok recenzja

Colleen Hoover ma ogromne rzesze fanów na całym świecie. Czy tak znanej autorce, która przyzwyczaiła nas do tego, że pisze książki w konkretnych gatunkach, jest łatwiej czy trudniej napisać coś zupełnie nowego, innego niż dotychczas? Z jednej strony, oczywistym jest, że fani, którzy kochają jej książki i tak kupią i przeczytają nową. Z drugiej, jak wielka musi być to presja i stres czy podoła z nowym gatunkiem? 
Colleen, która napisała thriller psychologiczny. Myślisz sobie: wow! I już zacierasz rączki, chcąc jak najszybciej sięgnąć po tę książkę. 
Sięgnęłam i ja. Nie kazałam jej zbyt długo czekać na swoim ogromnym stosie hańby. Zarwałam z nią dwie noce i to tylko dlatego, że zmusiłam się w końcu, żeby ją odłożyć, coby rano nie być totalnym zombie. Macie więc już jedną odpowiedź- książkę czyta się naprawdę szybko, lekko i totalnie wciąga! Ale czy mimo tego nie zawodzi?
Coraz większy mrok zaczyna się dość szokująco! Szok, który gdzieś tam w świecie jest normalnością, co tym bardziej szokuje. 
Po pierwszych scenach, historia dość mocno się uspokaja, zdaje się być taką typową obyczajówką. Jednak im dalej w las... W naszą głowę wkrada się niepokój. Skrada się powolutku, cichutko, na paluszkach. Wspina się coraz wyżej i coraz bardziej. To takie uczucie, że stanie się coś niedobrego. Autentycznie bałam się o Low. Chciałam ją ostrzec, chociaż sama nie wiedziałam przed czym dokładnie. Wciąż, pomiędzy kolejnymi kartkami pełzał strach, obawa  przed... No właśnie, przed czym? 
Dom z wielkimi tajemnicami, przepełniony tragedią lecz także...uczuciem. Miłością. Tylko kto tu naprawdę kochał? A może nienawidził? 
Sceny, które zdają się kulminacyjnymi nieco jakby zawodzą, po czym nagle, bum! Coś co rozwala system, totalnie, na małe kawałeczki i... tego zdecydowanie się nie spodziewałam! 
Jednak zupełne zakończenie sprawiło trochę, że mój zapał znów oklapł i dając sobie czas na przemyślenie książki, widzę w niej coraz więcej "ale". Jest sporo rzeczy, które gdzieś mi się nie zgadzają. Natomiast nie zmienia to faktu, że uważam, że Colleen całkiem dobrze poradziła sobie z tą historią! :)