Wizje. Gniew recenzja

Wizje chodźcie do mnie. Blisko najbliżej. Zostawcie w mojej głowie najdziksze sny.
Stres i presja, zbyt dużo czuję jej, by przestać. Trochę inaczej to wygląda z tego miejsca.*

Dramat sprzed lat powraca i przynosi kolejne ofiary…
Paulina została znaleziona w lesie i uparcie twierdzi, że zginął tam człowiek. Policja nie znajduje jednak ciała. Dziewczyna trafia do szpitala psychiatrycznego i kilka dni później wyznaje lekarzowi, że zwłoki będą odkryte dopiero 27 marca. Opowiada o swojej przerażającej wizji, dokładnie opisując ofiarę. Podaje nazwisko mężczyzny i dodaje, że w przeszłości znęcał się nad swoją małoletnią córką.
Wszystko się potwierdza – 27 marca w wiadomościach pojawia się informacja o zamordowanym mężczyźnie znalezionym w lesie.
Śledztwo w tej sprawie prowadzi komisarz Igor Szulc vel Czarny, najlepszy kryminalny w województwie… A „rzeźnik ze świętego miasta”, jak ochrzciła go prasa, numeruje kolejne ofiary. Czy uda się go powstrzymać w tej śmiertelnej wyliczance?
Co łączy brutalne morderstwa z tragicznym pożarem sprzed niemal 20 lat? Jakie mroczne tajemnice z przeszłości skrywa Paulina?
Tłem dramatycznych wydarzeń jest Lubliniec – miejsce okryte ponurą sławą hitlerowskich eksperymentów na dzieciach, pacjentach tamtejszego szpitala psychiatrycznego.

Szpital psychiatryczny, tajemnicze morderstwo, mroczny klimat i tajemnice, które mogą zrujnować wszystko.

Kręci mnie taka tematyka. Może jestem niepoprawnie nienormalna, ale przy takich książkach dosłownie odpływam. Lubię analizować fakty, obalać przypuszczenia i brać udział w fabule.

Jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorka. Coś za dużo tych pierwszych razów jak na jedną kobietę. 😏

Autorka kupiła mnie już samym początkiem. Fabuła wciąga nas od razu, trzyma przez całą powieść, aby na końcu wszystko roztrzaskać.
Podoba mi się sposób prowadzenia akcji. Nie jest to skakanie z pomysłu na pomysł, a ciągnięcie pierwotnego zamysłu. Dzięki czemu nie męczymy się przy czytaniu, a świetnie się bawimy. Mimo że przemieszczamy się między wątkami, nie są one zebrane z gwiazdy. Każdy z nich ma jakieś znaczenie.

Miejsce akcji też nie napawa nas dobrymi wspomnieniami. To, co w dawnych czasach robione było tamtejszym dzieciom, już przy czytaniu napawa nas gęsią skórką.

Bardzo podoba mi się działanie psychologiczne na czytelnika. Autorka daje nam wrażenie, że to my jesteśmy głównymi bohaterami. Mamy możliwość łączenia dowodów, analizy ich i rozwiązania zagadki morderstw sprzed lat.
Fanom tego gatunku naprawdę polecam tę książkę. Jeden z lepszych kryminałów, który miałam okazję czytać w tym miesiącu.

Za książkę do recenzji dziękuję @wydawnictwomuza.

*cytat pochodzi z piosenki Roguckiego "Wizje".