Lato koloru wiśni recenzja

“Mężczyźni pragną zawsze być pierwszą miłością kobiety. Kobiety zawsze pragną być ostatnim romansem mężczyzny.”

Oskar Wilde.

Pamiętacie swoją pierwszą miłość, wspominacie ją czasem? A może pierwsza okazała się tą ostatnią? Jedno jest pewne nie ważne jak potoczy się los, pierwszą miłość, pierwszy pocałunek, pierwszy raz, pamięta się całe życie.

I tak właśnie jest w przypadku Emely, teraz już studentki literaturoznawstwa, która po siedmiu latach spotyka ponownie swoją pierwszą miłość, przystojnego i czarującego Elyasa z turkusowymi oczami, o których próbowała zapomnieć przez te wszystkie lata. Z miłości do nienawiści jeden krok i to właśnie jedno wydarzenie z przeszłości zmieniło ich relacje. Tak się składa, że Elyas to brat Alex najlepszej przyjaciółki dziewczyny, która przeprowadza się na studia do Berlina i dzieli z bratem mieszkanie. Chcąc nie chcąc Emely i Elyas będą się często widywać. Dziewczyna negatywnie nastawiona do dawnej miłości , więcej uwagi zaczyna poświęcać anonimowemu autorowi romantycznych e-maili. Czy stara miłość nie rdzewieje? I kim jest tajemniczy Luca?

“Lato koloru wiśni” to moje pierwsze spotkanie z niemiecką autorka Cariną Bartsch, dla której ta książka była debiutem. I to naprawdę świetny debiut. Jednym z największych plusów książki jest dowcip i sarkazm, tak świetnie napisany i przedstawiony, że czyta się ją z ogromną przyjemnością, a “bitwy na słowa” bohaterów wywołują wybuchy śmiechu. Chociaż akcja dzieje się w środowisku akademickim, to czasem bohaterowie zachowywali się jak licealiści. Pokazuje jak upór i niedopowiedzenia mogą narobić problemów i przykrości, oraz ciągnąć się za nami bardzo długo. Autorka świetnie wykreowała bohaterów, nie tylko głównych ale i pobocznych, pokazała ich wady i zalety, nie sposób się z nimi nudzić i z zaciekawieniem przewracasz każdą kartkę. Jestem zachwycona rodzeństwem Schwarz: Alex szalona, wesoła, roztrzepana gaduła, całkowite przeciwieństwo swojej przyjaciółki. Elyas zabawny, uroczy, opiekuńczy, no cudowny. Czasami miałam ochotę “trzepnąć” Emely, żeby się ocknęła.

Nie zrażajcie się grubością książki, bo to naprawdę jest jej zaleta. Jak już zaczniesz czytać nie będziecie chcieli się od niej oderwać, bo pióro autorki jest lekkie i przyjemne w odbiorze. Dla mnie ta książka to taki powrót do nastoletnich czasów, pierwsze miłości, dreszcze, motyle w brzuchu... Najlepiej miejcie od razu pod ręką drugi tom, bo po zakończeniu pierwszego kusi, żeby dowiedzieć się co będzie dalej. Ja jestem już w połowie drugiego i zdradzę wam tylko, że emocji nie zabraknie.