Tirona recenzja

"Tirona" Magdaleny Winnickiej opowiada o losach Jespera, syna Konstandina. Poznajemy go od czasów szkolnych i razem z nim wkraczamy w dorosłość. Obserwujemy jego zmianę z przestraszonego chłopca, który został uratowany od swojej prawdziwej rodziny do mężczyzny, który starał się upodobnić do ojca. Historia opisuje nam relacje Jespera i Amiyi, dwójki rówieśników, którzy odkąd się poznali, zakochiwali się w sobie coraz mocniej. Dziewczyna, tak jak wcześniej nasz bohater, jest krzywdzona przez życie, przez własną rodzinę. Bita i poniżana dzień w dzień, przez co, coraz bardziej wystraszona i zmęczona tym wszystkim. Jednak na całe szczęście trafia na Jespera, który kocha ją bezgraniczną miłością i chce sprawić, by wyrwała się z tego pokręconego świata, pełnego bólu i rozpaczy. Czy uda mu się? Czy wyrwie ją ze szponów potwora i stworzy dla niej szczęśliwe miejsce? A może jednak na ostatniej prostej ktoś pokrzyżuje jego plany? Tego musicie się dowiedzieć, czytając tę cudowną książkę.
Książka jest nową serią Autorki, ale jednocześnie kontynuacją poprzedniej, co wcale nie przeszkadza w czytaniu jej jako pierwszej. Ja właśnie od niej zaczęłam swoją przygodę z rodziną Tironów. Czytało mi się ją przyjemnie i pomimo tego, że są tu bohaterowie z poprzednich części, to ani trochę mi to nie przeszkadzało. Dosłownie aż kusiło mnie, by zabrać się za tą pierwszą serię. Fabuła jest przyjemna w odbiorze, pisana z perspektyw różnych osób, głównie Jespera i Amiyi, jednak czasami zdarzy nam się przeczytać coś z perspektywy jego rodziców. Autorka trochę namieszała w książce, opowiadając ją jakby od końca, czyli od czasu teraźniejszego. Przekładając ostatnie karty powieści, zdałam sobie sprawę, że to było zamierzone, gdyż do samego końca nie byłam pewna, co się stanie. Spodziewałam się czegoś innego właśnie względem zmienności czasów. Po omacku szukałam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, dotyczące zakończenia fabuły. Ten zabieg, który Autorka tu wprowadziła, wywiózł mnie na manowce...
Historia bohaterów pochłonęła mnie całkowicie, targając moimi emocjami na prawo i lewo. Pełno w niej bólu, cierpienia i smutku, który udzielał się także mnie. Nie raz ocierałam oczy pełne łez, bądź uśmiechałam się w tych radosnych momentach. Uważnie śledziłam przebieg zdarzeń z coraz to większym zainteresowaniem. Były momenty gdy chciałam wskoczyć do książki i porozstrzelać ludzi, którzy skrzywdzili bohaterkę, bądź zamierzali to zrobić. Dosłownie gotowałam się ze złości i bezsilności. Kończąc tę historię, odetchnęłam z ulgą...
Dziękuję serdecznie wydawnictwu Muza oraz Autorce za możliwość przeczytania tej bolesnej i jednocześnie cudownej książki. Polecam ją całym sercem.