Człowiek, który wyszedł z mroku recenzja

„Każdy ma swoje mroczne tajemnice. Nie każdy potrafi je unieść”.

W Sztokholmie ktoś pobija na śmierć sędziego piłkarskiego. Wszystko wskazuje na to, że to porywczy ojciec jednego z piłkarzy. Sprawa zostałaby zamknięta, gdyby nie dociekliwość młodej i ambitnej policjantki Micaeli Vargas, która ma wciąż wątpliwości co do śledztwa. Kontaktuje się zatem z bardzo znanym profesorem psychologii, Hansem Rekke, który wywraca całe śledztwo do góry nogami. Już nic nie jest takie, jak się wydawało, a zamordowany okazuje się nie być tym, za kogo się podawał. Śledztwo przybiera zaskakujący obrót a między Micaelą Rekkem zawiązuje się wyjątkowa relacja. Czy wspólnie uda im się dotrzeć do skrywanych tajemnic i poznać prawdę?

Było to moje pierwsze spotkanie z autorem, ale byłam go bardzo ciekawa, gdyż już od jakiegoś czasu na swoją kolej na przeczytanie czeka u mnie na półce zarówno saga millennium, jak i jej kontynuacja napisana właśnie przez Davida Lagrecrantza, i dlatego chciałam zapoznać się ze z jego stylem pisania. Jak się okazało, przypadł mi do gustu, ale sama książka nie będzie zaliczała się do moich ulubieńców.

Trudno było mi wciągnąć się w fabułę. Nie potrafiłam zrozumieć wielu rzeczy, wymagała ode mnie zbyt dużego zaangażowania. Gubiłam się w bohaterach, a nie miałam ochoty wracać co kilka stron i sprawdzać, czy na pewno dobrze przeczytałam i zrozumiałam. Wątki polityczne też absolutnie nie dla mnie. Jednak sama końcówka i zakończenie sprawiły, że musiałam doczytać do końca i to jak najszybciej. Zdecydowanie na plus zasługuje cała zagadka. To ostateczne rozwiązanie, nawiązanie pewnych wydarzeń to tych z przeszłości, powiązania, szczegóły i małe niuanse prowadziły o tego, że zmierzaliśmy wraz z bohaterami po nitce do kłębka, aby z wielkim zaskoczeniem odkryć, co też wydarzyło się naprawdę.

Nie będę pisała, że jest to zła książka. Po prostu mnie w tym momencie nie porwała, ale jest to pozycja z potencjałem. Wiem, że dla niektórych to, co mnie przeszkadza, może być ogromnym atutem. Mnie najbardziej urzekła relacja Micaeli i Rekkego, dzięki którym tak naprawdę doczytałam tę historię do końca. Sprawili oni również, że chętnie poznałabym ich dalsze losy i kolejne sprawy do rozwiązania.