W tym domu straszę recenzja




Iskra chciała tylko zaopiekować się ekscentryczną babcią, gdy ta przeszła zawał. Chciała pilnować jej diety i stylu życia, nie polować na ducha. Chciała odbyć praktyki w szpitalu psychiatrycznym w okolicy, nie szukać medium czy pytać o rady okoliczne wiedźmy. Nie na to się pisała, ale stara rezydencja miała zupełnie inne plany.

Inne plany miała też sama babcia — Eleonora. Przyzwyczajona do alkoholu i znacznie młodszych mężczyzn, nagle musiała zamieszkać z kimś, kto ciągle próbował ją zmienić. A skoro tak — czy takiej osoby nie można wystraszyć na tyle, by się poddała i opuściła nawiedzony dom?

Czy jej się to uda? Czy duchy aby na pewno są jedynie wytworem wyobraźni? Czy za wszystkim stoi tylko człowiek?

„Przystanęłam przy oknie, wpatrując się w gęsty las, marząc o tym, żeby mnie zjadł i zamienił w jedno ze swoich drzew."
(Zdanie w książce zdecydowanie nie najważniejsze, ale ten chwilowy czarny humor do mnie trafił)

Komedia pełna tajemnic.

Kaja Herman świat opisuje stylem lekkim. Takim, którego kolejne zdania czyta się szybko i nim czytelnik się obejrzy, znajduje się już w połowie książki. Tym bardziej, że autorka pomysły ma naprawdę ciekawe i nie jeden raz udało się jej mnie zaskoczyć. Czytałam i naprawdę chciałam wiedzieć, jak akcja dalej się potoczy. Do prawie końca Kaja nie zdradza, czy w domu naprawdę straszy, czy to jedynie kwestia intrygi połączonej ze sprzyjającymi warunkami. A czułam, że MUSZĘ to wiedzieć! Co odpowiedź miałam gotową, coś kazało mi ją zmienić lub chociaż zastanowić się nad nią kilka razy. Ze względu na to książkę czytało mi się przyjemnie i to niestety jedyny element, który mi się spodobał, bo swoim humorem autorka do mnie nie trafiła. Uśmiechnęłam się jedynie raz, a przez resztę powieści jedynie odczuwałam lekkość, którą momentami psuła frustracja. Czym była wywołana? Absurdalnością. Momenty, które niektórych mogły bawić, u mnie wywoływały jedynie kolejne westchnienia nad głupotą głównej bohaterki (ale trzeba jej oddać, że była urocza), nad zachowaniem jej babci i nad niektórymi scenami, gdzie komizm sytuacyjny ani trochę mnie nie ruszył. Jeśli do kogoś trafi humor, jaki w swojej książce ma Kaja Herman, to lektura jej będzie naprawdę przyjemna. Jeśli nie — będzie lekko i ciekawie, ale nijako. W oczy rzuci się też znacznie więcej mankamentów, które mogłaby przykryć warstwa humoru. Bo choć już niemalże wszystko wiem w związku z chociażby pewnym A, to wciąż uderza we mnie absurdalność zachowania bohaterki, gdy on się pojawiał. I zgrzyty w logice bohaterów. Zupełnie do mnie to nie trafiło i... Tak, znowu wzdycham.

Książki nie odradzam, bo mam nadzieję, że jeśli po nią sięgnięcie, to trafi w wasz humor. Ma potknięcie, ma mankamenty, ale ma też lekkość, a lekkich książek, które „coś" w sobie również mają nigdy za wiele.