W tym domu straszę recenzja

"W tym domu straszę" zwróciło moja uwagę podczas buszowania po bookstagramie. Kilka pochlebnych opinii, ciekawa okładka i zachęcający opis sprawiły, że postanowiłam tę książkę przeczytać, gdy tylko pojawi się na Legimi.

***

Czytanie nie zajęło mi dużo czasu, o ile dobrze pamiętam to jakieś dwa popołudnia. Już na wstępie poczułam się zachwycona: oryginalnymi postaciami i pomysłem, który zapowiadał się naprawdę ciekawie.

Nie brałam fabuły tak całkiem na poważnie, wszak to komedia i zaraz od początku wiadomym było, że będzie to utwór z lekka przerysowany. Postać babci była przednia, choć jej zachowanie mogło budzić pewne zastrzeżenia, ale kurczę, dlaczego osoba 60+ nie może zachowywać się właśnie tak? Jeśli jej to odpowiada i jeśli swoim zachowaniem nie krzywdzi innych. Sama nie chciałabym być szarą i bez polotu osobą w jej wieku, a nie czarujmy się, kobitki 60+ nie są zgrzybiałymi staruchami, tylko często to babki z werwą, świadome siebie i tego czego od życia oczekują. Nawet jeśli są już od dawna babciami, a może i nawet prababciami ;).

***

Sama główna bohaterka, czyli Iskra, niemiłosiernie mnie irytowała. Momentami wręcz solidnie wkurzała, ale trzeba przyznać autorce, że ta postać była dobrze scharakteryzowana. Tym czego mi brakowało w jej kreacji to więcej o przeszłości oraz czegoś co pozwoliłoby mi jakoś osadzić Iskrę w kontekście rodziny i świata ogólnie. Właściwie nic nie wiemy o jej młodzieńczych latach, o wydarzeniach (jeśli istniały), które ją ukształtowały i sprawiły, że zachowywała się właśnie w ten sposób.

Przygoda zapowiadała się naprawdę świetnie, ale gdzieś tak w połowie książki zrobiło się... chaotycznie i dziwnie, a im bliżej końca tym jeszcze chaotyczniej i dziwniej. Sama nie wiem jak prawidłowo opisać swoje odczucia. W każdym razie, gdy dotarłam do ostatniej strony odniosłam wrażenie, że albo czytałam zbyt szybko i czegoś nie załapałam, albo autorka solidnie przedobrzyła i zostawiła mnie z myślą: co tu się właśnie stało? I prawdę mówiąc do tej pory tego nie wiem.

Pozostaje czekać na jakiekolwiek wyjaśnienia w kontynuacji.

Pewnie gdybym nie czytała tej powieści na czytniku, tylko w tradycyjnym wydaniu wróciłabym do wcześniejszych stron z końca, bo jednak kartkowanie bardziej mi pasuje niż przeklikiwanie do tyłu na czytniku, ale co tam... Pewnie kiedyś jeszcze raz do niej sięgnę, bo mimo wszystko to jedna z tych książek, do których za jakiś czas chciałabym wrócić.

***

Jednakże tym, co z uznaniem przyznaję jest lekkość pióra autorki i bardzo dobry zamysł na historię. Na pewno będę śledzić dalsze pisarskie poczynania Kai Herman, bo choć wykonanie niekoniecznie wyszło to książka spełniła swoje zadanie, czyli uprzyjemniła mi kilka godzin i rozbawiła. No i oczywiście kocham stare, nawiedzone domy 😉.

Czy polecam? Pewnie, że tak. Książka zbiera tak skrajne opinie, że zawsze warto wyrobić sobie własną, jeśli tylko znajdzie się coś co sprawi, że debiut Kai Herman zwróci Waszą uwagę.