Się żyje. Kora recenzja

Jedna z najbarwniejszych postaci, charyzmatyczna ikona muzyki, prawdziwa artystka, która czarowała swym głosem i świetnymi tekstami. Choć od jej śmierci minęło kilka lat, to nadal jej największe przeboje nie odeszły do lamusa. Nie porosły kurzem, nie trafiły do szuflady. Nadal chętnie wykonywane są przez artystów młodego pokolenia. Kora, nasze dobro narodowe, które za wcześnie zgasło.

Katarzyna Kubisiowska zabrała czytelnika do krainy muzyki, blasku fleszy i rzeszy fanów. Na podstawie rozmów, artykułów prasowych i wspomnień utkała bardzo ciekawą, a jednocześnie dość chłodną opowieść o Korze. Poznajemy jej rodzinę, znajomych i najbliższe otoczenie. Śledzimy jej artystyczne dokonania, towarzyszymy jej na koncertach i spotkaniach. W busie, garderobie i domowym zaciszu. Towarzyszymy jej podczas posiłków, relaksu i spędzaniu czasu na łonie niezwykle sielskiej natury. Wszędzie tam, gdzie jest Kora, jesteśmy my, zwykli, szarzy czytelnicy, jej fani i ci, którzy dopiero poznają jej twórczość.

Zabrakło mi jedynie takie ciepła, takie prawdziwej Olgi. Nie czułam jej obecności na kartach książki, poznałam ją prywatnie, ale to wszystko było takie chłodne wręcz pozbawione emocji, czy jakiś głębszych odczuć. Po prostu było, nie poruszyło serca, czy duszy. Nie wywołało poruszenia, czy ścisku w żołądku. Było, przeszło i tyle. Owszem można poznać Korę od nie co innej, bardziej prywatnej strony. Zobaczyć, z czym mierzyła się na co dzień, co ukształtowało jej charakter i przede wszystkim, co skrywała głęboko w sercu. Nie jest to zła pozycja, ale mam poczucie, że nie do końca autorce udało się przekazać, to co chciała pokazać czytelnikom. Mimo całej barwnej opowieści nie było się bez kontrowersji, bo synowie artystki mieli kilka zarzutów co do autentyczności książki. Zarzucali, że kilka wątków zostało przeinaczonych, albo wręcz naciągniętych. Weźcie to pod uwagę sięgająca po " Się żyje. Kora ".

"Czekam na wiatr, co rozgoni. Ciemne, skłębione zasłony. Stanę wtedy na raz ze słońcem twarzą w twarz"...