Się żyje. Kora

Książka nie jest biografią a fabularnymi wymysłami autorki na temat Olgi Jackowskiej. Wydawnictwo Znak wydało oświadczenie, w którym przeprosiło Mateusza Jackowskiego za te kłamstwa. Szkoda, że nie przeprosiło czytelników i szkoda, że oświadczenie już zniknęło ze strony. Ale internet pamięta. Aby został ślad, poniżej przytaczam najważniejszą część oświadczenia:

"W szczególności Wydawnictwo ZNAK przeprasza za rozpowszechnienie następujących nieprawdziwych informacji:

1. o rzekomym romansie Olgi Sipowicz z Krzysztofem Kownackim,

2. o rzekomych romansach Marka Jackowskiego z nieletnimi fankami, samotnymi matkami i innych treści opisujących nieprawdziwie rozkład jego pożycia z Olgą Sipowicz,

3. o rzekomym spóźnianiu się Marka Jackowskiego na koncerty.
Ponadto Wydawnictwo Znak przeprasza, że redakcja fragmentu na stronie 467. książki ("obecni są Kamil z synami i ich rodzinami" ) mogła sugerować, że Kamil Sipowicz jest ojcem Mateusza Jackowskiego, podczas gdy Mateusz Jackowski jest synem Marka Jackowskiego"

Autorka chyba chciała zabłysnąć, pisząc błędne, niesprawdzone rewelacje. Był to krótki błysk, który utwierdził mnie w tym, aby książki, których autorką jest Katarzyna Kubisiowska omijać szerokim łukiem.

Nie polubiłam się ani z książką, ani z jej bohaterką. Napisana jest nieźle, czyta się szybko, ale w gruncie rzeczy ten szybki opis nie pozwala poznać bohaterki, nie dowiadujemy się, co myślała lub czuła, a jedynie - co się z nią działo.
Sama Kora też do mnie nie przemówiła, te jej wypowiedzi, które zostały zacytowane, wyraźnie pochodzą z wywiadów i stanowią kreację, a jej sposób bycia i życia rozmija się z moim podejściem do świata.
Rozumiem traumę, którą przeżyła jako dziecko oddane do sierocińca, to faktycznie jest trauma na całe życie, takie rozdzielenie z rodziną i środowisko, które przez malucha jest odbierane jako skrajnie opresyjne (nie zamierzam negować faktu, że siostry mogły być okrutne), rozumiem także, że takie przeżycia zostają i bolą i tego się nie czepiam, ale reszta?
Opis środowiska artystycznego Krakowa z lat '70 odstręcza, bo skoro "wielcy artyści" żeby czuć się docenieni i podziwiani mieli potrzebę wykorzystywania emocjonalnego ludzi słabych czy niepełnosprawnych, to dla mnie nie ma to nic wspólnego ze sztuką i artyzmem i nazwałabym to brzydko, tyle, że może nie wypada się wyrażać.
Niepokorność i chęć stanowienia o sobie bohaterki owszem, podobały mi się, ale forma w jakiej się to wyrażało - już nie za bardzo. Nie mam problemu z faktem, że ktoś żyje w związku otwartym (choć akurat tu tak nie było), że lubi wolną miłość i uprawia seks kiedy ma ochotę i z kim ma ochotę, bo jest to niezbywalne prawo człowieka, ale jak każde prawo ...