Zmory przeszłości recenzja

Książki Ann Cleeves są dla mnie gwarancją niesamowitego klimatu i dobrej warstwy obyczajowej. Styl pisania autorki już jakiś czas temu skradł moje serce. Dlatego tym trudniej czytało mi się tę książkę, która mimo utrzymania poziomu przyjemności czytania, niestety zawiodła mnie fabułą. Nie zrozumcie mnie źle. To nie jest zła książka. Do mnie po prostu ta historia nie trafiła.

Były tutaj bardzo dobre momenty. Strasznie podobał mi się profil psychologiczny naszej głównej bohaterki Lizzie, bo był on nietuzinkowy, a ta dziewczyna była po prostu skomplikowana. Z każdą kolejną stroną chciałam odkryć, co jeszcze może stać za jej zachowaniem i ogólną niechęcią, mimo kryjących się w niej pokładów dobra. Równie ciekawą, choć nie czołową postacią, okazał się być Dickon. Jakże ten chłopak mnie fascynował! Niestety pozostałe postaci nie wyróżniły się w żaden sposób. Było mało charakterystyczne i brakowało mi elementów, które pozwoliłyby się z nimi, w jakimś stopniu zżyć.

Sama zagadka początkowo nie wydaje się być nawet wielką zagadką. Nagle dostajemy bum, mocno nieoczekiwany zwrot akcji i szczerze mówiąc, w tym momencie, powróciły mi chęci do dalszego zagłębiania się w historię. Zaczął powracać ten charakterystyczny dla powieści Ann Cleeves klimat. Niestety z czasem historia zwolniła, a kolejne plot twisty serwowane przez autorkę nie zaskakiwały. Znalazłabym jednak kilka momentów, które napawały mnie optymizmem, co do dobrego zakończenia.

Niestety w tej książce brakuje punktu kulminacyjnego. Odnosiłam wrażenie, że akcja była tutaj zbyt jednostajna i w momencie, w którym doszło do rozwiązania zagadki, nie było większego szoku. Zadałam sobie tylko pytanie, czy to naprawdę już koniec tej historii. Wszystkie wydarzenia doprowadzające do końca były dość płaskie. Autorka próbowała zaskoczyć czytelnika, ale ze mną jej się niestety nie udało. Historia miała ogromny potencjał, jednak tym razem, według mnie, niewykorzystany. Ale klimatu angielskich małych miasteczek i społeczności tutaj nie zabraknie!