Zmory przeszłości recenzja

"Zmory przeszłości" Ann Cleeves zapowiadały się całkiem nieźle. Opowieść o dziewczynie, która celowo mija swoich rozmówców z prawdą, która nie wiadomo, dlaczego atakuje nożyczkami młodego gazeciarza, a na końcu dostaje spadek od ledwo co poznanego kochanka była wciągająca. Tak było jednak do momentu, aż Lizzie Bartholomew, bo tak na imię naszej bohaterce, dowiaduje się o spadku i zadaniu, jakie powierzył jej do wykonania Philip. Od tamtego momentu według mnie coś się popsuło. Pojawiło się bardzo dużo postaci, które momentami mi się myliły. Ponadto akcja strasznie zwolniła, długie opisy miejsc oraz tego, co otacza Lizzie i co planuje, zahamowały czytanie dalszej historii.

Najnowsza książka Ann Cleeves to bardziej kryminał niż thriller, a myślałam, że będzie na odwrót, patrząc na tytuł. To powieść utrzymana w klimatach kryminału, zagadek z przeszłości i nadmorskich, angielskich miasteczek. Opisy miejsc świetnie oddają charakter tamtych terenów i naprawdę z łatwością można się tam przenieść, by posłuchać szumu fal, ale są za długie. Średnio przepadam za narracją pierwszoosobową, a w "Zmorach przeszłości" to właśnie z punktu widzenia panny Bartholomew poznajemy wszystkie wydarzenia. Lizzie w pewnym momencie zaczęła mnie irytować swoim zachowaniem, dopiero w ostatnich rozdziałach trochę się do niej przekonałam.

Autorka stworzyła historię, w której dziewczyna mająca problemy psychiczne, podejmuje prywatne śledztwo. Miało skończyć się na odnalezieniu młodego chłopaka, a kończy się zgoła inaczej, bo Lizzie nie potrafi odpuścić. Ma obsesję na punkcie rozwikłania sprawy, w którą została wplątana. Mamy tu dużo zagadek, powiązań, pytań, dlatego jej obsesja na każdym kroku jest podsycana nowymi poszlakami. Właśnie to wielkie zaangażowanie Lizzie, które momentami było irracjonalne, z jednej strony zniechęcało mnie, a z drugiej strony ciekawiło. Ciekawa byłam, co siedzi w głowie tej dziewczyny. W finale książki zabrakło mi jednak zaskoczenia i to jest chyba to coś, co sprawia, że rozwiązanie całej sprawy nie jest spektakularne. Takie "proszę, wejdź, napijmy się wina, a ja ci powiem, jak było i pomacham na do widzenia" nie jest dla mnie.

Trudno mi jednoznacznie ocenić książkę. Były takie momenty, jak z początku, że nie mogłam się doczekać końca, aby poznać koniec, a później pojawiła się stagnacja akcji w parze z moim wycofaniem. Nie żałuję, że przeczytałam "Zmory przeszłości", ale nad kolejnym tytułem autorki będę musiała się zastanowić.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.