Czarny świt recenzja

"Zemsta, w takich sprawach zawsze chodzi o zemstę (...). Kiedy ona zaczyna dochodzić do głosu, to ludzie, którzy mają coś na sumieniu, zaczynają usprawiedliwiać wyrządzone przez siebie zło. Boją się jej. Boją się prawdy, która wypływa na powierzchnię. Boją się kary, którą będą mieli ponieść. Stają się ofiarami, marionetkami w rękach katów pragnący sprawiedliwości, dla których ich osobiste krzywdy są najważniejsze. Zemsta jest całym ich życiem. Oni nią oddychają, kąpią się w jej oparach i śnią o niej po nocach. Ofiara i kat to przeciwnicy, którzy mają tyle samo racji, ile błędnego myślenia. Każde z nich pragnie udowodni światu, że prawda leży po jego stronie. A to wierutne kłamstwo, bo ona zawsze, ale to zawsze leży pośrodku."

Pewnej lutowej nocy w spokojnej na pozór wsi Uboże listonosz znajduje zwłoki młodej kobiety. Przy niej znajduje się kartka z cytatem hymnu sybiraków. Odnalazł je pod domem skłóconego rodzeństwa - komisarza Rafała Hanzy i Wiktorii. Zmuszeni do współpracy zaczynają własne śledztwo. Wiktoria nie ufa miejscowemu komendantowi. Oboje odkrywają, że rozwiązanie tkwi w przeszłości ich rodziny, która w czasie wojny była deportowana na Wschód. Jednak śledztwo przynosi nowe fakty, prawda powoli wychodzi na jaw - i to taka, o której woleliby nie wiedzieć. Sami mają sporo na sumieniu... Skrzętnie skrywane sekrety również ujrzą światło dziennie i doprowadzą ich do przerażającej prawdy.

Są rzeczy, które czasem lepiej pozostawić w przeszłości i zamknąć za nimi drzwi. Są też sprawy z przeszłości, których rozwiązanie i stawienie im czoła warunkują spokojne życie. Rafał i Wiktoria mimowolnie stanęli właśnie w takiej sytuacji, gdzie przeszłość ich rodziny zapukała do drzwi, weszła i rozgościła się wygodnie na dobre, skutecznie uprzykrzając im życie, by finalnie postawić ich w śmiertelnym zagrożeniu. Thriller który dzisiaj wam pokazuje to pełna tajemnic historia o dramatach rodziny, złu które przyniosła wojna, kłamstwach i sekretach. Ale nie tylko przeszłość ma tu swoje demony. Nasi bohaterowie noszą je również w sobie. Wiktoria stara się z nimi uporać malując. Jej obrazy są piękne, choć przerażające. Wiktoria przeżywa pewnego rodzaju wizję, które poniekąd są efektem jej wypadku w dzieciństwie i utraty pamięci. Ale i one - wizję i obrazy - mają na celu coś przekazać, choć sama ich autorką nie wie co. A prawdą, jaką się za tym kryje przeraża równie co trup znaleziony pod domem rodzeństwa. W narracji przeplatają się dwie linie czasowe - obecne i wojenne. Dotyczą one pewnych rodzin - z pozoru nie łączych się ze sobą, jednak finalnie wszystkie elementy składają się tu w całość. A samo zakończenie powala... lubię być zaskakiwana, a to co zafundowała mi autorką jest naprawdę świetne. Taki debiut! Nic tylko czytać - polecam!