Czarne koty recenzja

„Czarne koty” to debiut science fiction młodego polskiego twórcy Edgara Hryniewickiego. Rocznik szczególny, bo 2000. Dlaczego o tym wspominam? Już na samym początku pozytywnie zaskoczyła mnie lekkość i zasób słownictwa, którym posługuje się autor. Biorąc pod uwagę młody wiek, zasługuje to naprawdę na duże uznanie.

Autor przenosi nas w świat niczym z okresu średniowiecza do handlowego miasta Thornis. To tu główny bohater, młody Mins marzy o wyrwaniu się z szarej codzienności, dokonaniu wielkich czynów, które by go wysławiły. Czasy są niepewne, wojna wisi w powietrzu, więc chłopak i jego przyjaciele będą mieli wiele okazji, by działać dla dobra kraju.Tylko czy jego wyobrażenia o walce za ojczyznę pokryją się choć trochę z brutalną rzeczywistością? Czy on i jego przyjaciele chcąc czynić dobro, nie wyrządzą więcej złego?

Dla mnie niewątpliwym atutem powieści jest niezwykle precyzyjnie wykreowany świat. Równie barwnie jak opisy natury, autor obrazuje zgiełk bitewny, czy wygląd miasta. Do tego stopnia, że niemal czujemy zatęchłą woń uliczek, czy targu rybnego. Widzimy oczami wyobraźni majestatyczne haasty, czy porośnięte futerkiem gobliny. Dzięki temu z łatwością możemy przeniknąć do tego świata i poczuć jego klimat. Świata, w którym przygoda przeplata się z polityką, miłość z rządzą władzy, przyjaźń ze zdradą. W którym jest miejsce na ludzkie intrygi, fikcyjne stwory i odrobinę magii.

Nie do końca jednak przekonała mnie kreacja bohaterów, którzy wydają się dość jednowymiarowi. Czy ich zmienność charakterów, brak konsekwencji i naiwność jest zabiegiem celowym i wynika z ich młodego wieku? Tego nie wiem, ale sprawiło to, że nie do końca porwały mnie ich przygody.

Do życzenia trochę pozostawia też brak konsekwencji językowej i momentami dość sztuczne dialogi, ale to warsztat, który można dopracować.

Bez wątpienia jednak jest to opowieść warta uwagi, a że z przygodami Minsa planowana jest trylogia, będę miała okazję poznać nie tylko jego dalsze losy, ale i rozwój pisarski autora.