Cudowne lata recenzja

"Cudowne lata" to powieść z gatunku tych, które lubię - ukazująca bohaterów od dzieciństwa po wiek dojrzały. Ich dorastanie, większe i mniejsze problemy, dylematy i wybory życiowe, a przede wszystkim poszukiwanie własnej tożsamości. To ostatnie jest w powieści dość mocno zaakcentowane i nie chodzi tutaj tylko o tożsamość płciową, ale wszelką tożsamość osobistą. Te wątki zostały przez Valérie Perrin doskonale napisane, wręcz czujemy wewnętrzne miotanie się bohaterów, czasem balansowanie na krawędzi. Najlepiej jest to pokazane w przypadku Niny i Adriena, mniej w przypadku Étienne (ten bohater najmniej do mnie przemawiał, a może celowo został tak skonstruowany, żeby drażnić czytelników?).

Podobał mi się wątek książki w książce, czyli "Bieli hiszpańskiej", której cytowane fragmenty bardziej do mnie przemówiły w kwestii poszukiwania tożsamości płciowej, aniżeli naukowe wynurzenia na ten temat. Chociażby dla tych fragmentów warto "Cudowne lata" przeczytać. Subtelność, pewna nieśmiałość, ale też głębia słów, jakie pojawiają się w "Bieli hiszpańskiej" zachwyca i aż chciałoby się, żeby ta książka istniała naprawdę.

Przyjaźń to kolejny temat, a może nawet główny powieści Valérie Perrin. Po raz kolejny mamy okazję przekonać się, że silne więzy z dzieciństwa nigdy tak naprawdę nie ulegają zerwaniu. Można się pokłócić, czuć do siebie urazę, mieszkać setki kilometrów od siebie, nie widzieć się wiele lat, ale w ostateczności zawsze można liczyć na kogoś, z kim w dzieciństwie związaliśmy się na zawsze. A jeśli nie można - nie była to prawdziwa przyjaźń. Ninę, Adriena i Étienne połączyła wyjątkowa więź, która pozwoliła im przetrwać przede wszystkim trudy dzieciństwa i komplikacje wieku dorastania, a w dorosłości rzucić wszystko, żeby ponownie złapać się za ręce i stanąć obok jednego z nich - tego, który znalazł się u kresu swej drogi.

"Cudowne lata" to powieść z wątkiem kryminalnym, ale rozgrywa się on w tle i jego rozwiązanie (choć ostatecznie do niego dochodzi) nie jest aż tak ważne. Ważniejsi są bohaterowie - główni i drugoplanowi, motywacje ich postępowania, dobroć i zło, zwykłe ludzkie słabości i siła, jaka tkwi w człowieku. Ważna w powieści jest też rodzina, często niedoskonała, bywa, że nieobecna. Autorka umiejętnie to wszystko opisała, jej styl zdecydowanie przypadł mi do gustu. Wiele w powieści mądrych zdań, wypisując je można zgromadzić niezłą kolekcję cytatów.

"Cudowne lata" to powieść nie na jedno czytanie, ale książka, do której warto wracać i zadawać sobie pytania, odpowiadać na nie i wciąż się zastanawiać. "Cudowne lata" podobały mi się o wiele bardziej aniżeli "Życie Violette" i z chęcią sięgnę po "Zapomniane niedziele", żeby sprawdzić, czym w tej powieści autorka mnie zauroczy.