Córka powietrza recenzja

Ava –młoda, obiecująca pisarka doświadcza blokady twórczej, ucieczka do serca Puszczy Zielonej i zamieszkanie na jakiś czas w małym, przyjaznym domku z daleka od zgiełku miast początkowo wydaje się jej idealnym rozwiązaniem problemu. Cóż jednak zrobić, gdy zastój nie mija?

Gdy w dniu jej urodzin kurier przywozi tajemniczą paczkę z równie tajemniczą rzeźbą w środku, wokół dziewczyny zaczynają dziać się rzeczy z pogranicza świata magii. Jako autorce książek fantasy, nie pozostaje jej nic innego jak sięgnąć po te magię i sprawdzić, dokąd ją zaprowadzi.

Tajemnicza pisarka sprzed lat i jej niesamowita przeszłość, rodzinne sekrety, mogące zmienić życie, miłość i zawiść, śmierć i strata, to przepis na niezwykła, pełną emocji historię i uwierzcie mi Dorota Gąsiorwska, ze wszystkich tych składników korzystała obficie, tworząc Córkę powietrza.

Całą historię zawartą w kolejnej odsłonie Córek żywiołów można z grubsza podzielić na dwie części: Pierwsza, ta współczesna w której Ava prowadzi swoje małe śledztwo i odkrywa rodzinne sekrety jest zdecydowanie bardziej wartka i barwna. Druga część, czyli historia Lalie, przypomina stary obrazek, na którym czas zamazał kolory. Choć jest nawet ciekawsza niż opowieść Avy, to jednak ukryta w mrokach przeszłości traci trochę na znaczeniu i objętości względem tej drugiej.

W książkach Doroty Gąsiorowskiej zawsze bardzo podoba mi się to połączenie przeszłości z przyszłością. Taki swoisty efekt motyla na mniejszą, osobistą skalę. Wydarzenia z przeszłości, magiczne przedmioty, to wszystko ma wpływ na działania kolejnych pokoleń. Również w Córce powietrza ten wpływ przeszłości ma miejsce, a twórczość francuskiej pisarki rozbudza wyobraźnię Avy i pozwala jej przebudzić zaspaną wenę.

Choć muszę przyznać, że część Avy jest dużo płynniejsza i łatwiejsza w odbiorze, to opowieść Lalie wydaje mi się ciekawsza, pełna mrocznych, na poły magicznych przypadków, niezwykle emocjonująca i tajemnicza, rozbudziła moją wyobraźnię.

Również wątek romantyczny w części poświęconej Lalie jest lepiej rozbudowany, choć oczywiście, nie jest to główny temat książki i nadmiar także byłby kiepskim wyborem, to jednak brakowało mi trochę głębszych interakcji między Avą a Emilem.

Ah, no i z decydowanym plusem był piesek Emila, który swą uroczością skruszyłby serce nawet najzimniejszej królewny. Uroczy, przyjazny psiak pragnący atencji i pieszczot szybko stał się moim ulubieńcem.

Nie jestem skłonna nazwać tego minusem, ale uważam, że warto zaznaczyć tempo akcji, które jest dość jednostajne, bez wielkich wyskoków i zaskoczeń, oczywiście dzieją się rzeczy ważne dla bohaterów, ale czytelnik dość szybko domyśla się, co będzie dalej i nie stanowią one jakiegoś większego zaskoczenia. Również wstęp do całej opowieści jest dość długi, wszystko rozkręca się powoli i potrzeba nieco cierpliwości, nim dotrzemy do „historii właściwej”, która stanowi oś całej opowieści.

A! No i choć jest to drugi tom serii, to nie trzeba koniecznie znać Córki ziemi, by odnaleźć się w tej części. Bohaterowie pierwszej książki pojawią się i tu, ale nie stanowią oni głównego trzonu opowieści.

Mnie książka podobała się bardzo, płynny, spokojny styl przeprowadził mnie przez wyboistą historię dwóch młodych pisarek wprost do zasłużonego szczęśliwego zakończenia. Zdecydowanie sięgnę po kolejne części, gdy już się pojawią. Polecam!

Za egzemplarz recenzencki dziękuję

Wydawnictwu Znak Literanova

#współpracabarterowa

#współpracarecenzencka

#współpracabarterowa