Córka powietrza recenzja

Dorota Gąsiorowska po raz kolejny zabiera czytelników w świat pełen emocji, tajemnicy i subtelnej magii. „Córka powietrza” to druga część cyklu „Córki żywiołów”, ale spokojnie można ją czytać niezależnie. To opowieść o poszukiwaniu siebie, uzdrawiającej mocy natury i sile kobiecej intuicji, która prowadzi bohaterkę do odkrycia nie tylko rodzinnych tajemnic, ale także własnego przeznaczenia.

Główna bohaterka, Ava, jest utalentowaną pisarką, jednak zmaga się z twórczym kryzysem i wewnętrzną pustką. W nadziei na odnalezienie inspiracji i spokoju wraca do swojego rodzinnego domu, położonego w sercu Puszczy Zielonej. To miejsce ma w sobie coś magicznego – wokół niej pojawiają się znaki, które wydają się prowadzić ją w nieznane.

Najbardziej zagadkowy jest tajemniczy prezent – rzeźba kobiety, która zdaje się emanować niezwykłą energią. Pojawia się również ważka, która, jak się okazuje, nie jest zwyczajnym owadem, lecz symbolem czegoś znacznie większego. Do tego dochodzi nowy sąsiad, który od początku intryguje Avę swoją aurą tajemnicy. Z czasem bohaterka zaczyna dostrzegać powiązania między swoimi snami, przeszłością rodziny i dziwnymi wydarzeniami rozgrywającymi się wokół niej.

Powieść ma niemal mistyczny charakter, a autorka zręcznie buduje atmosferę, balansując między realnym światem a czymś, co wydaje się pochodzić z innego wymiaru. To historia, w której przeszłość wpływa na teraźniejszość, a intuicja okazuje się cenniejsza niż logiczne myślenie.

Dorota Gąsiorowska słynie z niezwykle plastycznego języka i umiejętności budowania nastroju. Jej opisy przyrody są niemal poetyckie, pozwalając czytelnikowi niemal usłyszeć szelest liści i poczuć zapach lasu. Puszcza Zielona staje się nie tylko miejscem akcji, ale wręcz osobnym bohaterem, który wpływa na Avę i jej odkrycia.

Autorka nie spieszy się z rozwijaniem fabuły – daje czytelnikowi czas na zanurzenie się w atmosferze powieści, co może być zarówno zaletą, jak i wadą. Osoby lubiące szybkie tempo akcji mogą momentami poczuć się nieco znużone, ale dla tych, którzy cenią sobie głębię emocji i subtelne niuanse, ta książka będzie prawdziwą ucztą.

„Córka powietrza” to nie tylko historia o tajemnicy, ale także głęboka refleksja na temat intuicji i wewnętrznego głosu, który często ignorujemy. Ava uczy się podążać za znakami i wsłuchiwać w swoje uczucia, zamiast kierować się wyłącznie rozumem.

Książka podkreśla również uzdrawiającą moc natury. Puszcza nie jest tu tylko tłem, ale wręcz miejscem, które prowadzi bohaterkę do prawdy o sobie. Można odczytać to jako metaforę – w świecie pełnym pośpiechu i technologii często tracimy kontakt z przyrodą i własnym wnętrzem.

Nie brakuje tu także silnych postaci kobiecych. Ava, mimo początkowych wątpliwości i zagubienia, stopniowo odnajduje w sobie siłę i pewność siebie. W tle pojawiają się również inne kobiece postacie, które odgrywają kluczowe role w odkrywaniu rodzinnych sekretów.

„Córka powietrza” to książka, która urzeka swoją atmosferą i pięknym językiem. Nie jest to powieść dla tych, którzy szukają dynamicznej akcji, ale dla tych, którzy lubią zanurzyć się w świat pełen emocji, tajemnicy i subtelnej magii.

To opowieść o poszukiwaniu siebie, sile intuicji i więzi człowieka z naturą. Jeśli masz ochotę na książkę, która pozwoli Ci się zatrzymać, pomyśleć i na chwilę oderwać od codziennego pędu – „Córka powietrza” będzie idealnym wyborem.