Córka gniewu recenzja

" Tylko działanie może pokonać strach." (str.249)

Z żalem przyszło mi się pożegnać z bohaterami książki, wielkim wezyrem i chorwacką księżniczką. Życie ich nie oszczędzało, przeszli wiele, pokonując przeszkody jakie wyrosły na ich drodze, ocierając się o śmierć, wychodząc z opresji, walcząc o przeżycie.

Wielki wezyr jako bośniacki chłopiec trafił na sułtański dwór. Powoli piął się w górę zdobywając doświadczenie i mądrość. Służył na dworach trzech sułtanów. Mądrego i sprawiedliwego Sulejmana, który był dla niego wzorem i przyjacielem jednocześnie, jego syna Selima, który od interesów państwa wolał hulaszczy tryb życia i martwił się tylko o zaspokojenie swoich zachcianek. Po jego śmierci tron sułtański obejmuje jego syn Murad, człowiek niezbyt religijny, często łamiący nakazy Koranu. Lubiący sprawiać ból i stosować przemoc wobec poddanych. Niczego więcej nie pragnął jak władzy. Widział jak nieudolnym władcą był jego ojciec i nie chciał popełnić jego błędów. Pałał niechęcią do wielkiego wezyra jednocześnie zdając sobie sprawę że bez jego pomocy i mądrych rad daleko nie zajdzie. Pośrednio dopuścił się bratobójstwa, by nikt nie zagrażał jego władzy. Jego okrutna decyzja przyniosła mu wrogość i nienawiść poddanych.

Wezyr całe swoje życie poświęcił służbie Imperium, trosce i dbałości o jego potęgę, utrzymanie porządku i sprawiedliwości, ochronie przed zagrożeniami z zewnątrz. Nie zawsze udało mu się zrealizować swoje plany, bo na dworze byli ludzie nienawidzący go i robiący wszystko by ograniczyć jego wpływy.

Chorwacką księżniczkę przed śmiercią ratuje wielki wezyr i to on zaszczepił jej miłość do tureckiej kultury i zwyczajów, przedstawiał historię powstania Imperium Osmańskiego i by ją chronić oddał do haremu. Mała dziewczynka będąca świadkiem agresji tureckiej, podczas której straciła bliskich i wszystko co posiadała była wdzięczna wezyrowi za opiekę i troskę. Podobało jej się spokojne życie w haremie zwłaszcza że stała się bliską powiernicą samej sułtanki, do momentu kiedy zmuszona była go opuścić ratując swój honor. Poznała smak prawdziwej miłości, która jednak nie miała przyszłości. Całe jej życie było pełne wyzwań i walki o przetrwanie. Często była bezsilna, zagubiona i zmuszona do wykonywania rozkazów innych ludzi którzy w danym momencie mieli nad nią władzę. Kiedy jej sytuacja wydawała się beznadziejna zawsze działo się coś co ją ratowało z opresji. Kiedy się stabilizowała znów robiło się niebezpiecznie. Chwile szczęścia i radości były krótkie, pozostawała niepewność jutra i oczekiwanie co przyniesie los.

"Żyła bez przyszłości, a i przeszłość nie miała dla jej teraźniejszości żadnego znaczenia, nie niosła nadziei na lepsze jutro." (str.102)

Ta część zaczyna się od bitwy morskiej pod Lepanto zakończona klęską Turków i pochłonęła tysiące ofiar. Klęska armii tureckiej zmieniła sułtana Selima. Porzucił hulaszczy tryb życia, zamknął się w sobie. Przyznał rację wielkiemu wezyrowi, który ostrzegał przed wojną z chrześcijanami.