Córeczka recenzja

Mija 18 lat od porwania małej Heleny, kiedy staje ona w drzwiach swoich rodziców. Swoim pojawieniem się dziewczyna wywraca ich życie do góry nogami, a dokonuje tego ze zdwojoną siłą, kiedy ponownie znika. Perspektywa ponownej utraty swojego dziecka determinuje Simone do odkrycia prawdy na temat wydarzeń z przyszłości i upewnienia się, co do faktycznej tożsamości nastolatki.

"Córeczka" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Kathryn Croft i niestety nie zaliczam go do udanych. W "książkosferze" i to nie tylko instagramowej natknęłam się na ogrom pozytywnych opinii o tej książce. Obietnica przeżycia szokującego i mrożącego krew w żyłach zakończenia okazała się być bez pokrycia. Wśród walorów ochoczo wymieniano prosty język, lekkość pióra Croft, wartkość fabuły... i oczywiście wszystkie te rzeczy w "córeczce" znajdziecie. Niestety natraficie się tam także na wątki odklejone od rzeczywistości, nieprawdopodobne zbiegi wydarzeń, przewidywalną fabułę i "niespodziewane" zwroty akcji, które jednak dla mnie wcale niespodzianką nie były. Zaryzykuję nawet stwierdzeniem, że Kathryn Croft jawi się jako królowa schematyzmu. Przesadna błyskotliwość głównej bohaterki potrafi nieźle zadziałać na nerwy, a dialogi między bohaterami są często pozbawione realizmu.

Czytając blurby jej dzieł odnieść można wrażenie, że każda z jej książek budowana jest na tym samym fundamencie. Autorka mocno stawia na niesamowicie szokujące zaskoczenia i wątki z przeszłości, które nie dają o sobie zapomnieć. Na ile umiejętnie o tym pisze? To już odzwierciedla moja ocena tej książki. W gąszczu opinii na temat książek Kathryn Croft natrafiłam się wielokrotnie na sformułowania, iż "córeczka" jest jej najlepszym dziełem. Jeżeli faktycznie tak sytuacja się przedstawia to obawiam się, że po pozostałe książki Croft nigdy już nie sięgnę.

"Córeczka" to dla mnie odpowiednik banału, nudy i schematyczności. Choć historia zapowiadała się dobrze to została opowiedziana bez polotu, a jej potencjał niestety nie został w pełni wykorzystany.