Comédia infantil recenzja

Tęsk­nota, ucieczka,cierpienie, a może przy­jaźń, zmiana bądź walka o tak zwane lep­sze jutro? — tak wiele moż­li­wo­ści okre­śle­nia prze­wod­niej myśli powie­ści pozo­sta­wia czy­tel­ni­kowi Hen­ning Man­kell w książce Come­dia infan­til. Rów­nież ja z myślą o poten­cjal­nych czy­tel­ni­kach Man­kella, pozo­sta­wię tą kwe­stię nierozstrzygniętą.

Zachę­cona pozy­tyw­nymi recen­zjami i opi­niami doty­czą­cymi twór­czo­ści Man­kella, przy­go­to­wy­wa­łam się na pio­ru­nu­jące dozna­nia i nie­zwy­kle urze­ka­jącą fabułę. Muszę jed­nak przy­znać, że po roz­po­czę­ciu czy­ta­nia Come­dii, żadnych pio­ru­nów nie doświad­czy­łam, mało tego — nie zauwa­ży­łam nawet malut­kiej iskierki. Począ­tek książki obfi­tu­jący w opisy histo­ryczne był dla mnie naprawdę nużący, w związku z czym odło­ży­łam tą książkę na lep­szy, wła­ściwy moment. Owy moment nad­szedł parę dni póź­niej, gdy po pro­stu nie mając pod ręką innej książki, się­gnę­łam wła­śnie po tę lek­turę i prze­cho­dząc do tak zwa­nej “fabuły wła­ści­wej”, zosta­łam przez nią cał­ko­wi­cie pochłonięta.

Maputo, noc, strzały, postrze­lony chło­piec, następ­nie już retro­spek­tywny powrót do dwóch świa­tów zamknię­tych we wspo­mnie­niach Nelia — dom, jako wio­ska rodzinna, szczę­śliwe życie u boku rodzi­ców, zbu­rzone potem przez bru­talną inge­ren­cję mor­der­ców, zwo­len­ni­ków “nowego porządku”. Dalej krzywda, upo­ko­rze­nie, samotna tułaczka i nowy ład w postaci życia ulicz­nego w gru­pie bez­dom­nych dzieci. Znowu powrót do początku, będą­cego jed­no­cze­śnie koń­cem — koń­cem opo­wie­ści i życia chłopca.

Kolejne fakty z życia Nelia poka­zują, jak bez­względny potrafi być czło­wiek dla dru­giego czło­wieka. Reali­styczne opisy mor­dów doko­ny­wa­nych na nie­win­nych ludziach były momen­tami naprawdę prze­ra­ża­jące i zmu­szały mnie do zła­pa­nia kilku odde­chów i krót­kiej prze­rwy w czytaniu.

Nelio — doro­słe, “stare” dziecko, sym­bol czło­wieka doświad­czo­nego przez los, repre­zen­tuje tak naprawdę szer­sze grono ludzi — osoby żyjące “obok nas”, wal­czące o każdy dzień, potrze­bu­jące, ale nie ocze­ku­jące lito­ści, nie­po­sia­da­jące niczego, a zara­zem posia­da­jące wszystko — umie­jęt­ność dostrze­ga­nia piękna i war­to­ści w każ­dym aspek­cie codzien­no­ści życio­wej, a nawet śmierci.

Bo prze­cież Nelio nie był po pro­stu bied­nym i brud­nym małym ulicz­ni­kiem. Przede wszyst­kim był wyjąt­ko­wym czło­wie­kiem, nie­po­ję­tym, wie­lo­znacz­nym, jak rzadki ptak, o któ­rym wszy­scy mówią, choć nikt wła­ści­wie go nie widział.

Pod­su­mo­wu­jąc — ostat­nio mocno zaska­kuje mnie fabuła ksią­żek, które wybie­ram. Cza­sami wybór ten jest czy­sto przy­pad­kowy, cza­sem zaś ściśle okre­ślony i uza­leż­niony od recen­zji prze­czy­ta­nych przeze mnie w sieci. Moja począt­kowa opi­nia doty­cząca danej książki coraz czę­ściej różni się jed­nak od tej koń­co­wej, jak było rów­nież w tym przypadku.