Syn siodlarza recenzja

Minęły dwa lata odkąd Jesse Glick i Leila Lantz wypowiedzieli posłuszeństwo Bogu, wyrzekli się słusznej wiary i tradycji przodków, porzucili dom oraz rodzinę by przyłączyć się do Englischers.
Do życia społeczności Amiszów z Bee County powrócił błogosławiony spokój.
Spokój, który pęka jak bańka mydlana kiedy Rebeka Lantz znajduje w szkolnej szopie parę wygłodzonych dzieciaków, jak się okazuje nielegalnych imigrantów z drugiego końca świata.
Lupe i Diego stawiają poukładany świat Amiszów na głowie. By pomóc dzieciom, muszą teraz skonfrontować się ze światem dotychczas traktowanym jako wrogi i obcy.
Życie wspólnoty wywraca się jeszcze bardziej, gdy z odległego Ohio przybywa do Teksasu Levi Byler z rodziną, który nade wszystko pragnął uchronić syna przed największym błędem jego życia.
Ku zgryzocie Leviego, Bóg ma nie tylko swój plan ale i przewrotne poczucie humoru, albowiem w zapadłym Bee County na rodzinę Bylerów czeka ta sama pokusa, przed którą uciekali. A wszystko to zostało podane schludnie, bez tworzenia legend, zbędnego smęcenia czy pseudo-filozoficznego młócenia słomy.
Podobało mi się, że każda z wykreowanych w "Synu siodlarza" postaci ma coś za uszami: grzeszki, pragnienia, sekreciki. Że bogobojni Amisze wcale nie są tacy święci a demonicznie malowani Englischers to też ludzie i mogą być całkiem w porządku. Brzmi niecodziennie i nietuzinkowo. I tak jest w istocie.
Przy całej swojej niechęci, której nabawiłam się podczas lektury wcześniejszych części cyklu, przyznaję, że „Syn siodlarza” okazał się przyjemnym zaskoczeniem i zwyczajnie mi się podobał. Tak po prostu.
Nie jakoś bardzo, lecz na tyle, by o książce wyrazić się przychylnie, bez przytyków i zgryźliwości.
Kelly Irvin w kwestiach mnie interesujących nadal nie wychodzi poza najbardziej sklepane ogólniki, jednakże tym razem warstwa fabularna to nie dychawiczne elukubracje lecz ciekawie pociągnięta opowieść o ludziach z krwi i kości. "Syn siodlarza" żyje. Myślę, że spora w tym zasługa Lupe i Diego. Skomplikowane położenie tych dwojga stanowi ciekawą konstrukcję łączącą dwa światy, egzystujące razem lecz obok siebie.
Czyni to treść „Syna siodlarza” nieco lepką od warstewki lukru lecz akceptowalną, i - co ważniejsze - całkiem sympatyczną.


Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka