Przedawnienie recenzja

Tajemnicza sprawa trupa z czasu przemian ustrojowych prowadzi policjanta Tomasa Volfa do biura polityka partii liberalnej, który w latach dziewięćdziesiątych, tak jak Tomas teraz, był młodym policjantem i była to jego pierwsza sprawa. Młody Tomas musi zadecydować czy wierzy w wyjaśnienia starego partyjnego wyjadacza, czy zbrodnia sprzed lat faktycznie, jak wskazują na to akta (podejrzanie cienkie akta) nie znalazła wtedy rozwiązania? Warto dodać, że dziwnym trafem Volf znajduje te akta przed wyborami, które mogą zadecydować o być albo nie być polityka przymierzanego go roli ministra spraw wewnętrznych, z kolei młody rozwiązując sprawę może wrócić do łask po ostatnim nieudanym śledztwie …
 
 Tak z grubsza wygląda zarys fabuły „Przedawnienia”, pisząc więcej z pewnością zepsułbym zabawę potencjalnym czytelnikom, czego wolałbym uniknąć, bo kryminał jest naprawdę godny przeczytania, nie tyle z uwagi na samą intrygę (jest ok), co na ciekawy obraz Czech epoki słusznie minionej i pierwszych lat kapitalizmu, trochę takie czeskie rozliczenie z demonami przeszłości jednak bez zadęcia i samobiczowania, w którym lubują się nasi twórcy.
 
 Sama forma powieści jest dość ciekawa, bo mamy tutaj do czynienia z jedną wielką retrospekcją: przychodzi Volf do polityka, a ten mu opowiada o śledztwie z 1991 roku, potem Volf sprawdza fakty, grzebie, dzwoni, rozgryza i znowu rozmawia z politykiem i znowu cofamy się wstecz (żartuję – nie da się cofać wstecz) i tak do wyborów… Warto nadmienić, że powieść jest króciutka (co działa niezwykle odświeżająco przy kolubrynach jakimi zwykli nas raczyć autorzy kryminałów), ale napakowana treścią od okładki do okładki, a klimat czeskiej prowincji lat dziewięćdziesiątych wymieszany z obecnymi, praskimi, czasami jest niezwykle zjadliwy, przez co książkę łyka się błyskawicznie i jeśli miałbym ją do czegoś przyrównać to może trochę przypomina lepiej napisaną (lub przetłumaczoną) powieść Dominika Dana (polecam powieści Dominika Dana – świetna rozrywka, a i film na podstawie „Czerwonego kapitana” z Maciejem Stuhrem całkiem przyzwoity). 
 
 Daję 8/10. Za klimat, za lekką egzotykę, wszak niecodziennie ma się okazję czytać czeskie kryminały i za fajną, zwięzłą formę.