Greenwich Park recenzja

Długo myślałam jak ocenić tą książkę. Liczyłam na to, że gdy minie pierwsze wrażenie będzie łatwiej. Niestety nie jest.
Planowałam dać lepszą ocenę ze względu na fakt, że jest to debiut autorki, ale thriller psychologiczny, to thriller psychologiczny i musi trzymać pewien poziom. Podkreślam, że moja ocena powieści jest podyktowana czysto subiektywnym spojrzeniem. Dla mnie to thriller, który w indywidualnym odczuciu był nazbyt pretensjonalny, a psychologicznie nieco niezrozumiały. Na tej właśnie płaszczyźnie najbardziej zgrzytało podczas czytania. Brakowało naturalnego zachowania bohaterów, a reakcje ciężko czymkolwiek tłumaczyć.

Autorka skupiła się na rysie psychologicznym Helen i Rachel, a o pozostałych postaciach jakby zapomniała. Przedstawione zostały pobieżnie, szczątkowo.
Helen strasznie denerwowała swoim irracjonalnym, infantylnym zachowaniem. Wiodąc dostatnie życie kilkukrotnie starała się o dziecko, ale zachowywała się jakby ciąża była przymusem narzuconym przez los. Wszyscy bohaterowie byli zmanierowani i totalnie pozbawieni asertywności, osobistej odwagi, szczerości. Nikt nie lubił Rachel, ale nikt nie powiedział, że nie ma przyjemności na jej nachalne towarzystwo, na spotkania towarzyskie, czy mieszkanie z nią. Sama Helen od początku zrobiła sobie z rozstrojonej Rachel powierniczkę zwierzając się z relacji i problemów rodzinnych, a po odkryciu, że wpuściła do domu złodziejkę nie kazała jej się wyprowadzić.
Dziewczyna brata Helen, Katie, była dziennikarką śledczą, tak jak zawodowo sama autorka. Mimo, że niektóre rozdziały miały prowadzoną narrację z jej perspektywy nie została przedstawiona ze strony psychologicznej, a jedynie pod kątem wydarzeń z jej dziennikarskiego śledztwa.

Powieść jest bardzo schematyczna. Negatywne postacie są wybielane i zostają im odpuszczane winy, a najbardziej niepozorne i niewinne okazują się tymi podłymi.
Budowa narracji oraz dialogów skonstruowana starannie, jednak sama fabuła rozciągnięta do granic możliwości. To co zostało napisane w opisie wydawcy to fabuła z ponad połowy książki. Akcja przyspiesza dopiero pod koniec, a do tego momentu byłam raczona obfitymi opisami, męczącymi oraz pesymistycznymi konstatacjami Helen. Rozumiem, że taka ilość szczegółów miała zmylić czytelnika, by do końca nie wiedział, który był istotny, a który nie. Było to jednak zbędne gmatwanie historii, bo czytelnik i tak nie ma możliwości domyślenia się samemu jaki będzie finał. Cała intryga zostaje wyjaśniona dopiero w ostatnim rozdziale, a do tego momentu nie mamy podanych żadnych faktów, a postaci nie poznajemy wystarczająco.

Dodając szczyptę obiektywizmu muszę przyznać, że fabuła jest bardzo szczegółowa, przemyślana i wnikliwa, a styl literacki wyjątkowo dobry jak na debiut.
Na uznanie zasługuje też tłumaczenie.

Czy polecam? Polecam sprawdzić samemu.