Greenwich Park recenzja

Zdecydowanie kryminały i thrillery to naprawdę te gatunki po które najbardziej lubię sięgać. Dlatego też debiutancka powieść Katherine Faulkner " Greenwich Park" zaciekawiła mnie od samego początku, kiedy przeczytałam tylko jej opis. Gwarantował on wciągającą, zaskakującą lekturę od której nie można się oderwać! A czy tak było naprawdę?

Katherine Faulkner na przykładzie losów swoich bohaterów bezbłędnie pokazuje, jak kruche jest szczęście budowane na kłamstwie.

Helen Thorpe wiedzie idealne życie w Greenwich Park, jednej z najzamożniejszych dzielnic Londynu. Razem z Danielem, cenionym architektem i kochającym mężem, mieszkają w imponującym wiktoriańskim domu, mają grono zaufanych przyjaciół i z niecierpliwością wyczekują narodzin swojego pierwszego dziecka. Ale ta beztroska sielanka to tylko pozory. Gdy na zajęciach w szkole rodzenia Helen poznaje Rachel, energiczną i bardzo bezpośrednią samotną matkę, nie wie jeszcze, jaką rolę nowa znajoma odegra w jej życiu. Wkrótce Rachel, która jest w trudnej sytuacji życiowej, wprowadza się na jakiś czas do domu Thorpe’ów. Helen zaczyna niepokoić dziwne zachowanie nowej przyjaciółki. Odkrywa, że Rachel potajemnie przegląda ich laptop, natrafia też na dwuznaczne liściki. Kiedy Rachel znika bez śladu, w mediach pojawiają się informacje, że nie była tym, za kogo się podawała… Kto stoi za zniknięciem Rachel? Kim tak naprawdę była ta dziewczyna i dlaczego aż tak bardzo zależało jej na zbliżeniu się do rodziny Thorpe’ów? Szokujące odkrycia na zawsze zmienią życie mieszkańców Greenwich Park.

Fabuła książki jest dość interesująca i może i faktycznie wciągająca, ale jak dla mnie tempo tego wszystkiego co się tu zadziało z lekka .... za wolne! Z początku wszystko mnie irytowało, wolno się rozkręcała, postacie jakieś takie nijakie, akcji jakiejkolwiek brak ... więc musicie się na to nastawić sięgając po nią./ Dopiero tak w połowie to wszystko nabiera znacznego tempa, a akcja przyspiesza. A na końcu to już w ogóle czytelnika zaskakuje! No i w sumie tak to powinno być w powieściach o tej tematyce. I może recenzja byłaby na pięć gwiazdek, gdyby nie ten powolny początek.

Kiedy już przestaniecie odnosić dziwne wrażenie, że akcja powieści albo w ogóle się nie toczy, albo toczy za wolno to zobaczycie, że dopiero w dalszej części wszystko się rozgrywa i dosłownie was wciągnie; naprawdę ciężko będzie się od niej oderwać przed końcem! Tak jakby to był dopracowany zamysł naszej autorki ...

Język jakim posługuje się autorka sprawia, że pomimo tych początkowych trudności , czyta się ją dość szybko i z zaciekawieniem. Bohaterowie dość interesująco i ciekawie przedstawieni. Można więc powiedzieć, że dostajemy tu w sumie dość mocny ( jeśli chodzi o drugą jej część) thriller psychologiczny, który z lekka nas zaskoczy i zmusi do pewnych przemyśleń. Mało co tu okazuje się być takie jakie na początku nam się wydaje.

Ja polecam ją jako lekką i dość przyjemną lekturę na weekend.