Edgar Allan Poe. Ciemna strona księżyca recenzja

Z czerwonej okładki błyskają na nas gwiazdy zebrane wokół mechanicznego układu słonecznego. Z księżyca, a jednocześnie z półcienia spogląda na nas twarz człowieka, który patrzy na nas, a jednocześnie tak jakby przez nas. Grube, przyjemne w dotyku strony przewracają się powoli z delikatnym, subtelnym szelestem. Tak właśnie prezentuje się Biografia Edgara Allana Poe na chwile po jej rozpakowaniu. Kolejna zdawałoby się pozycja przeznaczona dla bibliofili lubujących się w detalach żywota znanych autorów.

Myśląc tak, rozczarujecie się jednak. Kolejne sceny mijają, a my patrzymy na nie, niczym widzowie w teatrze, jedynie gdzieniegdzie dostrzegając zarys głównego bohatera. Ku naszemu rozczarowaniu nie chce on wyjść w blask reflektorów. To właśnie całe sedno tej biografii, to bardziej obraz czasów, w których Poe żył, ludzi, z którymi miał kontakt, bardziej niż skupiona na Poe historia. Zaakceptowanie tego znacząco wzmacnia zabawę z czytania tej książki. Kolejne lata, historie, ludzie, listy, właśnie, ambicje co chwila przynoszą uśmiech na naszą twarz. Kreślony jest nam obraz człowieka pełnego sprzeczności. Ambitnego, nierozważnego inteligenta, a przy tym wyzyskiwacza, oportunisty. Alkoholika, hazardzisty, kłamcy, a jednocześnie człowieka z ogromnym talentem. Nie da się ukryć, że jego droga była niełatwa. Strata rodziców, rozdzielenie z rodzeństwem, brak miłości przybranego ojca - mieszanka po prostu wybuchowa. A na szczycie wisienka - charakter! Charakter człowieka gotowego zostawić wszystko by tylko nie realizować oczekiwań przybranego ojca. Człowieka gotowego rzucić wszystko dla własnych wyobrażeń. Jeszcze trzeba by dodać czasy, w których przyszło mu żyć. Pełnych postępu, odkryć, a przy tym zacofania (ślub z 15-letnią kuzynką i szantaż samobójstwem, jeśli nie dostanie jej ręki), rasizmu i nagminnego wykorzystywania wszelkich znajomości. Aż głowa boli jak się o tym myśli.

Niejeden scenariusz serialowy dałoby się zbudować na tej historii. O jednej rzeczy nie można zapomnieć - o tłumaczeniu.

Trzeba tu oddać tłumaczce - perfekcyjna robota! Piękny, subtelny, a jednocześnie nie przesadnie poważny język. Wspaniale oddane subtelności, aż chce się sięgnąć po oryginał, by sprawdzić, czy autor również tak doskonale dał sobie radę. Czyta się tę książkę z nieukrywaną przyjemnością. Zwłaszcza gdy zmagamy się z myślową ekwilibrystyką głównego bohatera, czy jego analizami tego, co czytelnicy kupują i jak im najszybciej „opchnąć” co się da, bo w końcu jeść trzeba.

Nie ma sensu rozpisywać się nad fabułą - musicie przeczytać sami, bo to książka o wielu więcej rzeczach niż tylko o Allanie Poe. Nie zawiedziecie się.

PS. Dla wielbicieli faktów pozycja obowiązkowa!