Pijana wojna. Alkohol podczas II wojny światowej recenzja

Tematyka i pomysł na książką są dosyć ciekawe. W ogólnym rozrachunku całą książkę też można tak nazwać pomimo kilku kiepskich fragmentów. Niestety z niektórych rozdziałów wieje nudą, np. opisy akceptowanego spożycia alkoholu sprowadzają się do opisów popijania piwa z dala od linii frontu czy wzajemnego odnoszenia się do łóżek po urwaniu filmu. Zapoznajemy się z opisami tych sytuacji w każdej armii a żadna z anegdotek nie jest specjalnie pasjonująca. To samo tyczy się wzajemnego postrzegania żołnierzy co sprowadza się do doskonale nam znanych nawet dzisiaj stereotypów o pijaństwie Rosjan i mdłym piwie i jedzeniu Brytyjczyków . Po raz kolejny za dużo niezbyt pasjonujących fragmentów. Z kolei ciekawy rozdział o pozakonsupcyjnych zastosowaniach alkoholu (waluta, lekarstwo i materiał do wytwarzania broni) jest bardzo krótki, podane zagadnienia są zaledwie zaakcentowane.

Inne anegdoty są już o wiele ciekawsze, np. o piciu pod ostrzałem czy w czasie rytuałów inicjacyjnych, o zdobywaniu alkoholu (np. z paliwa rakietowego do pocisków V-2) jednak są przedstawione w dosyć nieciekawy sposób. W większości przypadków jest to cytat z pamiętnika i komentarz autora przekazujący niemal tą samą treść i tak raz za razem przez całą książkę. Jest to monotonne i nużące, wywód nie dąży do żadnego konkretnego celu i podsumowania. Po prostu w pewnym momencie kończy się wymienianie anegdotek.

Książka "Pijana wojna" niestety trochę mnie rozczarowała. Ciekawa tematyka została przedstawiona w taki sposób, że niekiedy oczy mi się zamykały jak w czasie lekcji historii. Zdaję sobie sprawę, że to moje subiektywne odczucia dlatego w tej recenzji nikomu nie odradzam książki a zwłaszcza pasjonatom historii. Moja sugestia dla przyszłych czytelników: nie starajcie się przeczytać jej w ciągu jednego wieczora. Myślę, że jako zbiór anegdotek czytanych codziennie w czasie krótkich dojazdów autobusem sprawi się o wiele lepiej.