Modlitwy o deszcz recenzja

Akcja książki zaczyna się w momencie kiedy Patrick zostaje poproszony o pomoc w rozprawieniu się ze stalkerem prześladującym pewną młodą kobietę. Niedwuznaczne propozycje, tajemnicze listy, śledzenie na ulicy a w końcu zniszczenie samochodu. Kenzie z wielką przyjemnością podjął się zadania przemówienia mu do rozsądku przy pomocy łomu i zabawy w rosyjską ruletkę rewolwerem przyłożonym do głowy niezbyt rozsądnego złoczyńcy. Sprawa praktycznie na tym mogłaby się zakończyć gdyby kobieta nie odebrała sobie życia kilka miesięcy później. Okazało się, że prześladowca był jedynie narzędziem w rękach innego psychopaty lubującego się w niszczeniu innym życia. Kiedy jeden środek psychicznego terroru został wyeliminowany, użył wielu innych a Patrick Kenzie za punk honoru postawił sobie naprawienie własnego przeoczenia.

No cóż, założę się, że taka fabuła nie poraża oryginalnością jednak zapewniam Was, że potem jest lepiej, ale napisać nie mogę bo zaspojleruję. Wyszukiwanie rys i słabych punktów w planie złoczyńcy zapewnia wiele godzin rozrywki. Fabuła jest bardzo dobrze przemyślana i wszystko jest na swoim miejscu. Na szczególną pochwałę zasługują wzbudzające sympatię postacie i ich niekonwencjonalne metody działania, dobrze napisane dialogi i szczypta dobrego poczucia humoru. Wspominana wcześniej trzyosobowa grupka stanowi detektywistyczną mieszankę idealną: brutalna siła, spryt i przebiegłość i odrobina uroku osobistego uzupełniają się nawzajem i pracują jak dobrze naoliwiona maszyna.

Niestety są także wady. "Modlitwy o deszcz" nie jest pierwszą z serii książek o Patricku Kenzie i Angeli Gennaro. Niektóre wątki lub wydarzenia z przeszłości są niezrozumiałe dla czytelników nieznających wcześniejszych tomów. Nie dotyczy to zasadniczej części książki a raczej sercowych perypetii głównego bohatera. Według mnie można się obyć bez tej wiedzy.