Ciche wody recenzja

Ciche wody, to książka o niczym, jak dla mnie. Dosłownie. Wynudziłam się ogromnie :) Możliwe jednak, że się nie znam, bo na okładce książki jest napisane, że to najlepsza jak dotąd powieść Sarah Moss, nominowana do nagrody Orwell Prize. Szczerze? Nie wiem, co skłoniło krytyków do takowej klasyfikacji. Podobno jest jeszcze druga część, Nocne ognie, może ona wyjaśnia, o co w tym wszystkim chodzi. A może jest ktoś, pośród szacownych Czytelników, kto czytał i potrafi mi wytłumaczyć, dlaczego ta książka jest tak wyjątkowa? Czy jest tu drugie dno, którego nie dostrzegam?

Szkocja. Lato. Wakacje. Rodziny z dziećmi wynajmują domki na wyspie, położonej z dala od cywilizacji, w miejscu które miało być oazą spokoju i błogiego relaksu. Domki położone są nad jeziorem, zaopatrzone w sprzęty podstawowego użytku. Nie ma tu radia, telewizji, internetu. Rodzice są szczęśliwi, przynajmniej na pierwszy rzut oka. W końcu można spędzić ten czas z rodziną, pobyć sam na sam z naturą. Dzieci, w różnym wieku, zadowolone są jakby mniej. Nudzą się rzecz jasna. W zasadzie wszyscy się nudzą.

Zasadniczo w książce nic się nie dzieje. Nie ma żadnej akcji. Pada. Przez cały dzień ( w ciągu takiego okresu rozgrywa się akcja ). Raz mocniej, raz słabiej. Chciałoby się rzec typowo angielska pogoda. Bohaterowie powinni być zatem przyzwyczajeni, a jednak. Nudzą się. Każde z nich, począwszy od najmłodszego, aż po sześćdziesięcioletniego staruszka. Nudzą się i rozmyślają. O czym? O niczym szczególnym, o tym, co jest, albo co mogłoby być. Ich myśli są często nieuporządkowane, chaotyczne, takie mydło i powidło. Zła pogoda wywołuje w nich złość i rozdrażnienie.

W jednym z domków, co wieczór, gra głośno muzyka. Są mężczyźni, kobiety i alkohol. Jest też mała dziewczynka, dziecko jeszcze, której zdecydowanie nie powinno tam być. To Bułgarzy, Rumuni albo Ukraińcy, tak uważają przyjezdni. Zakłócają ciszę. Muzyka dudni co wieczór, dzieci nie mogą spać, dorośli nie mogą się zrelaksować. Jeden z ojców ma tego dość, chce porozmawiać z niewygodnymi sąsiadami. Zabiera ze sobą córkę. Wchodzą do domku. A oprócz nich, jeszcze i inni urlopowicze, chcą sprawdzić, co się dzieje.

Jest impreza, potem pożar, aż w końcu krzyk.

Ludzie tworzą, ludzie kreują i ludzie niszczą. Niszczą przyrodę, świat zwierząt i roślin, które żyją z nami w symbiozie. Niszczą ich strefę spokoju i bezpieczeństwa, bo nie rozumieją, że kontakt z naturą, jest dla nas, ludzi, również niezwykle cenny. Ot, taka refleksja, po przeczytaniu tej jakże dziwacznej książki.