Chwała meksykańskim zakonnicom recenzja

Barbara Kwinta Chwała meksykańskim zakonnicom,

czasem potrzebne są takie książki, które pozwolą oderwać się od codziennych zajęć, pozwolą spojrzeć na otaczający świat z innej perspektywy, a jednocześnie pokażą, że nawet jeśli w życiu coś dzieje się bardzo źle, to może stanowić przyczynek nie tylko do niewielkich jego przemeblowań, ale również do radykalnych zmian, a największą życiową porażkę dzięki sile własnych rąk, umysłu i z pomocą przyjaciół, można przekuć w sukces. Osiągając przy tym wielką satysfakcję z pokonanej, często wyboistej drogi, która zdawałoby się, prowadzi donikąd.

Tak też wygląda życie Emilii Starskiej. W dniu ślubu otrzymuje ona list napisany przez nieżyjącą już mamę i dochodzi do wniosku, że nie może wyjść za Dawida. Ucieczka z własnego ślubu, z przygotowywanego wiele miesięcy przez rodziców pana młodego wystawnego przyjęcia weselnego, kosztować będzie Emilię bardzo wiele. Czy to była najlepsza decyzja? Czy uda jej się zawalczyć o siebie? Jakich zmian dokona? Kogo spotka na swojej drodze?

"Chwała meksykańskim zakonnicom" przyznajcie, że tytuł brzmi niezwykle enigmatycznie. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłam książkę w zapowiedziach, nie wiem dlaczego, ale spoglądając to na okładkę, to na tytuł, widziałam w niej komedię kryminalną, chociaż opis absolutnie tego gatunku nie sugerował. Nic bardziej mylnego. To pełna ciepła, otulająca swoim optymizmem historia pokazująca, że nie warto stać w miejscu, a oglądanie się za siebie do niczego dobrego nie prowadzi. I chociaż czasem pierwszy krok jest bardzo trudny, to jego wykonanie powoduje, że każdy następny jest już prostszy, a wiara w swoje możliwości czyni cuda.

To, co dla mnie jest szczególnie ważne, jest naprawdę wyważona, ani trochę przesłodzona, ani też przerysowana. A do tego zabawna, pełna bohaterów, których można polubić od pierwszego wejrzenia (chociaż są i ci mniej sympatyczni). Pokrzepiająca, idealna w sytuacji, kiedy czujemy, że nasz świat się wali. Przy okazji pokazuje również, że jeśli kogoś kocha się naprawdę, można nad nim czuwać także z zaświatów.