Chłopiec, który narysował Auschwitz recenzja

O Auschwitz wiele już zostało powiedziane i napisane. Jednak z każdą książką jeszcze raz wręcz na nowo odczuwam z bohaterami piekło tamtych dni. Nie raz robię przerwę, odkładam na moment czytanie, bo nie jestem w stanie pojąć, jak człowiek mógł zgotować taki los drugiej osobie. W imię chorych idei, wyznawanych przekonań czy myśli w bestialski sposób zgładzili niewinne istoty. Nie oszczędzając dzieci, które od małego nosiły w sobie, obrazy tamtych dni. Do takich maluchów należał Thomas Gave bohater książki Chłopiec, który narysował Auschwitz.

Ile jest w stanie wytrzymać człowiek? Ciągłego upodlenie, bicia, wiecznego głodu, widoku śmierci czy niewolniczej pracy. Patrząc na Gavea, można powiedzieć dużo, nawet bardzo dużo. Do Auschwitz trafił w wieku trzynastu lat. Kiedy jego jedynym zmartwieniem powinna być nauka i koledzy. To wszystko zostało mu zabrane i zamienione na lagier. Rozdzielono go z rodziną, nie miał nikogo, a mimo to nie poddał się, każdego dnia walczył o przeżycie. Kolejny obóz niewola i upodlenie. Iskierka nadziei, że to koniec, w końcu nadejdzie wolność. Nie tak to miało wyglądać. Jego cierpienie skończyło się w Buchenwaldzie. Po dwudziestu dwóch długich miesiącach.

Można powiedzieć, że to następne obozowe wspomnienia przepełnione emocjami. Autor opisał swoje przeżycia, które wzbudzają w czytelniku wiele odczuć. Od współczucia po trwogę. Wywołują szereg pytań, na które trudno znaleźć odpowiedz. Co czyni więc tę książkę wyjątkową wręcz unikatową? Rysunki, autora, które wyrażają więcej niż tysiąc słów. Tu nie trzeba nic pisać, wystarczy spojrzeć, by zobaczyć, co to znaczy obozowe piekło. Z jaką niesłychaną precyzją Thomas Geve uchwycił najważniejsze momenty życia w obozach koncentracyjnych. Z każdej pracy do serca czytelnika wlewane są kolejne doświadczenia chłopca, które nigdy nie powinny mieć miejsca.

Czytałam wiele relacji, ale ta na długo zapadnie w mojej głowie. Niby prosta, nieopisująca zbyt wiele, ale przekazująca wiele łez i cierpienia. Po przeczytaniu ostatniego zdania w głowie miałam tylko jedno słowo: przepraszam, choć nie ode mnie powinny paść te słowa...