Chłopiec, który przeżył Auschwitz recenzja

"Chłopiec, który przeżył Auschwitz. Historia prawdziwa" Tomasza Wandzela to książka, która pozostawiła we mnie ślad, jakiego trudno będzie się pozbyć. Ta opowieść, inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, nie jest łatwą lekturą – to historia, która wstrząsa do głębi, wywołuje łzy. Czytając tę opowieść, czułam, jakby ktoś zabrał mnie wprost do mrocznego świata, gdzie niewinność dziecka zderza się z niewyobrażalnym okrucieństwem dorosłych.

Grisza – pięcioletni chłopiec z Białorusi – staje się naszym przewodnikiem przez piekło obozu koncentracyjnego. I choć to on zapamiętuje wszystkie przerażające detale, to my, jako czytelnicy, stajemy się współuczestnikami jego bólu, strachu i osamotnienia. Wandzel z ogromnym wyczuciem oddaje perspektywę dziecka, którego świat został zburzony w najokrutniejszy sposób. W każdej scenie, w każdym słowie wyczuwa się autentyzm – Grisza widzi rzeczy, które wielu dorosłych chciałoby wyprzeć z pamięci, a jednak musimy je zobaczyć jego oczami, by zrozumieć ogrom tej tragedii.

Wandzel z niesamowitą delikatnością, ale i szczerością ukazuje traumę Griszy – jego samotność po stracie bliskich, walkę z chorobą, spotkania z doktorem Mengele. Te fragmenty niemal wyrywają serce, gdy zdajemy sobie sprawę, że to historia, która wydarzyła się naprawdę. Trudno pogodzić się z myślą, że takie cierpienie było udziałem niewinnego dziecka.

Nie potrafiłam oderwać się od książki, choć każda kolejna strona bolała bardziej niż poprzednia. Często miałam wrażenie, że czytam z zaciśniętymi zębami, jakby próbując w ten sposób ochronić siebie przed ciężarem tej historii. A jednak czułam, że muszę dotrwać do końca, bo świadectwa takie jak to są zbyt ważne, by od nich uciekać.

Najbardziej poruszyła mnie determinacja Griszy do przetrwania – jakby mimo całego cierpienia miał w sobie niewyjaśnioną siłę, która kazała mu walczyć o życie. Ten chłopiec nie tylko przeżył Auschwitz, ale też późniejsze lata tułaczki, ciągłe poczucie obcości i samotności. To historia o przetrwaniu, ale i o tym, jak wojna potrafi zabrać dziecku wszystko – rodzinę, dom, a nawet możliwość normalnego dorastania.

Książka Tomasza Wandzela jest dla mnie czymś więcej niż tylko literaturą. To przestroga, przypomnienie i hołd oddany tym, którzy nie mieli szansy przeżyć. Jeśli ktoś zapyta mnie, czy warto ją przeczytać, odpowiem bez wahania: warto. Bo są książki, które trzeba przeczytać, żeby nigdy nie zapomnieć. A ta należy do nich.