Chłopiec bez przeszłości recenzja

 

Debiutancka powieść „Chłopiec bez przeszłości” autorstwa Karola Lipińskiego to historia rozgrywająca się w nieodległej przyszłości. Mamy rok 2068. Świat podnosi się z gruzów po ataku tajemniczych Alf, którym towarzyszą Gammy. Nikt nie wie skąd przybyło zagrożenie. Również Polska padła ofiarą ataku. Warszawa została zniszczona. Teraz ruiny nazywane są Starą Warszawą, a odbudowywane miasto to Nowa Warszawa.

W Starej Warszawie w pustostanie mieszka bezdomny Wojciech. To frustrat i alkoholik, który żyje przeszłością. Kiedyś był kierownikiem w pewnej firmie. Teraz mieszka w zniszczonym domu i pracuje na budowie, by móc przeżyć. Pewnego dnia znajduje wycieńczonego małego chłopca. Okazuje się, że dziecko nie pamięta nawet swego imienia. Nie wie kim jest, skąd pochodzi i dlaczego znalazł się w zniszczonym mieście… 

Wojciech pomaga dziecku, jednak nie jest to pomoc bezinteresowna. Mężczyzna nadaje chłopcu imię Jaś i postanawia, że będzie on jego służącym, wręcz niewolnikiem. Ciągle Jasia zastrasza: 

Jaś próbuje odnaleźć się w nowej rzeczywistości, jednak nie jest to łatwe. Wojciech się nad nim znęca. Czytelnik znajdzie tutaj brutalne opisy pobić jakich ofiarą pada chłopiec. Jaś staje się bezwolny, wykonuje polecenia swojego „opiekuna”, przekonany, że jeśli nie będzie posłuszny, to zginie… Ciągle też zastanawia się kim jest i dlaczego się tutaj znalazł: 

Początek tej historii jest naprawdę smutny. Byłam zła na Wojciecha, że zamiast pomóc chłopcu, to na każdym kroku go wykorzystuje i jeszcze się bestialsko nad nim znęca. Wyładowuje na nim wszystkie swoje frustracje. Doskonale wie, że chłopiec nie będzie się bronił. Dodatkowo ciągle opowiada chłopcu, że jest bezużyteczny i do niczego się nie nadaje. 

Pewnego dnia Jaś w czasie przeszukiwania ruin spotyka księdza Pawła, który jest dyrektorem szkoły. Mężczyzna zabiera go do swojego domu, wyposaża w niezbędne przybory i książki, a także daje mu rower. Jaś zaczyna naukę w szkole. Okazuje się, że chłopiec jest bardzo inteligentny. Błyskawicznie przyswaja wiedzę – wystarczy, że przeczyta dany podręcznik i już wszystko zapamiętuje. Paweł jest tym zaskoczony. Chciałby pomóc Jasiowi, ale ten, przekonany, że nie ma nic za darmo, odrzuca propozycję wsparcia i nadal powraca na teren Starej Warszawy i wykonuje wszystkie polecenia Wojciecha. Nie przyznaje się nikomu, jak wygląda jego życie. 

W szkole Jaś też nie ma lekko. Ponieważ wszyscy wiedzą, że mieszka w ruinach, staje się pośmiewiskiem. Dzieci go szykanują i wykorzystują do wszelkich prac. Jaś przekonany, że tak musi być, godzi się na wszystko. Pewnego razu poznaje Rin i trafia do restauracji, którą prowadzą jej rodzice. Chłopiec marzy o własnym mieszkaniu i postanawia zacząć tam pracować. Oczywiście to marzenie jest nierealne, w końcu jest on tylko małym chłopcem. Stopniowo zaprzyjaźnia się z dziewczynką. Ciężko pracuje w restauracji, a później w domu. 

Gdy Jaś w wieczór wigilijny spóźnił się do domu, Wojciech wpadł w szał i bardzo pobił chłopca. W tym momencie czara goryczy Jasia się przelała. Po kryjomu spakował swoje nieliczne rzeczy i uciekł. 

Zagubiony Jaś nie wie, co dalej zrobić ze swoim życiem. Spotyka Miyamoto Musashiego, mistrza sztuk walk. W tym momencie rozpoczyna się nowy rozdział w życiu chłopca. Mistrz proponuje mu, by został jego uczniem i wyjechał z nim do Japonii. Jaś nie mający wielu dobrych wspomnień z życia w Warszawie nie waha się nawet przez chwilę. Rozpoczyna żmudny trening, mający na celu nauczenie go walki i obrony. Chłopiec chwilami mdleje z wysiłku. Godzinami uderza w drewnianą belkę. Trochę mnie te sceny przypominały film „Karate Kid.” Jednak nie chodzi tu tylko o trening i naukę walki. Miyamoto zauważa, że chłopiec bardzo boi się dotyku, rozmawiając z nim nie patrzy mu w oczy, jest wycofany i nie wchodzi w interakcje z innymi ludźmi. Nauczyciel postanawia to zmienić: 

Stopniowo Czytelnik zauważa zachodzącą w chłopcu przemianę. To dzięki pomocy Musashiego Jaś odkrywa, że nie wszyscy ludzie są źli i że istnieje bezinteresowność. Co się jeszcze wydarzy w tej historii? Czym tak naprawdę są Alfy? O tym musicie przeczytać sami! Ja niecierpliwie czekam na kontynuację przygód Jasia! 

Uważam, że powieść „Chłopiec bez przeszłości” Karola Lipińskiego to całkiem udany debiut. Jedynie zakończenie trochę nie przypadło mnie do gustu, ale być może taki był cel Autora i wszystko wyjaśni się w kolejnej części przygód Jasia. Sam pomysł na osadzenie akcji w przyszłości, gdy Ziemia jest zniszczona po ataku Alf bardzo przypadł mnie do gustu. Same Alfy też zostały obrazowo przedstawione. Jestem bardzo ciekawa, jak ludzkość sobie z nimi poradzi. Historia Jasia pozbawionego tożsamości chwyciła mnie za serce. Byłam zszokowana czytając to, w jaki sposób dorosły mężczyzna może traktować bezbronnego chłopca. Opisy znęcania się nad dzieckiem wywoływały we mnie skrajne emocje. Również w szkole Jaś nie miał lekko. Od samego początku znajdował się w pozycji ofiary. Gdy w życiu Jasia pojawia się Miyamoto, Czytelnik stopniowo obserwuje przemianę, jaka zachodzi w Jasiu. Z bezwolnego i przerażonego dziecka staje się chłopcem potrafiącym podejmować decyzje, a nawet walczyć w obronie słabszych. 

Początek powieści był naprawdę smutny, ale stopniowo Autor ukazywał nam, że istnieje nadzieja, że można pokonać wmówione nam lęki i zacząć inne, lepsze życie. Powieść wywołała we mnie wiele emocji – od złości, poprzez nienawiść do Wojciecha, litość do Jasia, a także radość, z tego, że znalazł się ktoś, kto Jasiowi zechciał pomóc. Jestem bardzo ciekawa, jak potoczą się dalsze losy bohatera i czy ludzkość się zjednoczy w obliczu zagrożenia, które nadciąga z Kosmosu. Niecierpliwie czekam na kolejną część tej historii.