Łkające ryby i inne opowiadania recenzja

"Łkające ryby i inne opowiadania" wpadły w moje ręce przypadkiem. Trafiłam na nie szukając książki pasującej do wypełnienia jednego z punktów wyzwania czytelniczego. Nie wiedziałam co znajdę w tej lekturze, ale też i nie miałam względem niej żadnych szczególnych oczekiwań. Po pierwsze - jak dotąd nie miałam styczności z literaturą chińską, po drugie - opowiadania nie należą (póki co) do moich ulubionych form literackich.

Proza Chi Zijian ( ur.1964 r.) okazała się dla mnie wielkim zaskoczeniem. Nie byłam przygotowana na tyle pięknych wzruszeń i tak wiele emocji. Całkowicie dałam się ponieść autorce w odległe, nieznane krainy zamieszkane przez ludzi o egzotycznych zwyczajach, ale rozterkach i problemach bardzo znajomych, czasem bardzo bliskich. Internet podpowiedział mi, że chińska literatura postmodernistyczna odznacza się fascynacją folklorem, poszukiwaniem korzeni. Są to cechy, które można odnaleźć w "Łkających rybach..." wpisujących się w nurt tzw. "literatury rodzinnych stron".

Autorka niniejszego zbioru urodziła się na peryferiach Chin, na obszarze Mandżurii, w najdalej wysuniętej na północ prowincji graniczącej z Rosją, zamieszkanej przez liczne mniejszości etniczne. Są to tereny górzyste, silnie zalesione, o surowych, długich zimach i niewielkim zaludnieniu. Ascetyczna sceneria i majestatyczna przyroda stanowią tło opowiadań Zijian, a jej niezamożni i niewykształceni bohaterowie żyją w zgodzie z rytmem natury.

Autorka utrwala obrazy tradycyjnego, ale mijającego już świata. Znajdziemy tu wiele ze zwyczajów, obrządków i przesądów obecnych w chińskiej kulturze, ale też elementy dobrze znanego nam realizmu magicznego. Szczególnie nastrojowo, wręcz poetycko, opisuje piękno przyrody, zachodzące w niej zmiany oraz pokorne dostosowanie się do jej cykli ciężko pracujących rolników. Ludzie są tu równie ważni, małe społeczności, które wiele łączy, ale każdy jej członek dźwiga przez życie własny bagaż.

Sporo tu smutku, jest i śmierć, jednak opowiadania nie są dołujące. Powiedziałabym nawet, że niosą coś w rodzaju pocieszenia, akceptacji tego, na co nie mamy wpływu, czego nie możemy zmienić. Uczą pogodzenia się z losem, prowadzą w kierunku wyciszenia. Niewątpliwie jest w tej prozie coś wyjątkowego, niemal terapeutycznego.
Szczerze polecam.