Królestwo kanciarzy recenzja

"Królestwo Kanciarzy" jest kolejną częścią dylogii Bardugo, kontynuacją "Szóstki Wron". Książka jest osadzona w czasie zaraz po zakończeniu tomu pierwszego, gdyż to właśnie tydzień dostała ekipa Kaza na wydanie więźnia, by ocalić życie Inej. Tym razem wszystko dzieje się na ulicach Ketterdamu, bo to miasto sprzeciwia się przeciwko przestępcą.

Spotykamy znowu znane nam postacie - genialnego Brekkera, niewidzialną Zjawę, odważną Ninę, beztroskiego Jespera, zatroskanego Wylana i surowego Matthiasa. Dołączy do nich także garstka innych bohaterów - nowi wrogowi, jaki i dobrze znane nam osoby z trylogii, Zoya, Genya i Sturmhond.

Kaz ma plan, jak odbić Inej a następnie wydostać się z Ketterdamu z Kuweiem i griszami na podkładzie. Niestety, tak jak pierwsza część tej historii poszła zgodnie z oczekiwaniami, tak wydostanie się z miasta nie okazuje się tak łatwym zadaniem. Kiedy każdy szczegół legnie w gruzach za sprawą Pekka Rollinsa zatrudnionego przez Van Ecka, Brekker musi wymyślić coś innego. Ma szczęście, że chciwość jest najlepszą siłą nacisku.

Postanawiają, że Kuwei wystawi swoje usługi na aukcji a ten kto zaproponuje najwięcej kruge będzie mógł przejąć jego kontrakt. Do Kerchu zjeżdżają delegacje z każdej odległej krainy, w tym z Shu Han, Fjerdy... a nawet z Ravki, chociaż podobno ich skarbce są puste. W tym momencie zaczyna się najlepsza część książki, a zarazem najbardziej wymagająca - bowiem plan Kaza jest conajmniej genialny. Przestępca od początku konstruuje każdym drobnym szczegółem wyjątkowo skomplikowany mechanizm, który puszczony w ruch poruszył każdą zapadkę i wrzucił ją na swoje miejsce. W ten sposób jego niecodzienne posunięcia stają się majstersztykiem, który po złożeniu w całość dały im wolność i pieniądze.

Zakończenie pokazuje nam kierunek w jakim udadzą się poszczególni bohaterowie, jednak sam w sobie nie daje jasnej odpowiedzi, pozostaje otwarty na wyobraźnie i nadzieje, że wszelkie marzenia ekipy się spełnią, a nam dane będzie jeszcze ich spotkać na kartach powieści. Niemniej, jest bardzo dobrym zwieńczeniem (poza jednym, smutnym wątkiem) historii, która zaczęła się od włamania do niezdobytego Lodowego Dworu.

W "Królestwie" bardzo rozwinięta zostaje postać Kaza i jego relacja z Inej. Martwi się o nią, troszczy, chce dać jej cały świat, a za jej uśmiech mógłby umrzeć. Powoli odsłania swój pancerz, tak jak o to prosiła i małymi krokami otrząsa się z traumy sprzed lat, dającej jej do siebie dotrzeć. Inne postacie również przechodzą zmiany i zacieśniają więzy. Nie można nie wspomnieć, że Wylan robi się mniej irytujący i zagubiony, a Jesper przestaje być nieroztropny. Poza tym, książka Bardugo przysporzy wam naprawdę wielu zwrotów akcji...