To recenzja

KLUB FRAJERÓW I ZABÓJCZY KLAUN
Rok 1958, w małym miasteczku Derry dochodzi do serii okrutnych zbrodni. Zostają odnalezione zmasakrowane zwłoki dzieci, zarówno ludność jak i policja są przekonani o grasującym seryjnym mordercy.
Siódemka przyjaciół, sześcioro chłopców i jedna dziewczynka są świadkami przedziwnych zdarzeń. Wszystkim ukazuje się morderca dzieci, który przybiera najróżniejsze maski. Zło grasujące w miasteczku nazwali "TO" - zabójczy klaun (jego najczęstsza maska), który wabi dzieci balonikami i zamieszkuje opuszczone, ciemne miejsca, głównie kanały. Cała paczka przyjaciół - jak sami się nazwali "klubem frajerów" połączy siły, by stawić czoła bestii.

"Oblicze stwora było trupio blade, a oczy krwistoczerwone. Usta istoty rozchyliły się, ukazując rzędy pobłyskujących srebrzyście żyletek, osadzonych pionowo w dziąsłach - to było jak patrzenie w głąb zabójczego labiryntu luster, gdzie jeden nieostrożny krok może sprawić, że zostaniesz rozcięty na pół."

POWRÓT DO DOMU
Rok 1985, dochodzi do powtórnej eskalacji zbrodni w Derry. Dorośli członkowie "Klubu Frajerów" otrzymują telefon z przypomnieniem o złożonej dawno temu obietnicy. Wszyscy, z wyjątkiem jednego udają się do miasteczka ich dzieciństwa, by dotrzymać przysięgi. Nikt nic nie pamięta, czerpią na chwilową amnezję, jednak z upływem czasu na nowo przypomną sobie zdarzenia z przeszłości. Czy uda im się stawić czoło Temu? Kto wygra ten pojedynek?

"(...) Widział na nim rysunek przedstawiający moją twarz - pozbawioną oczu, ze strugami krwi spływającymi z rozszarpanych oczodołów, krzyk wykrzywiał usta na cienkiej nabrzmiałej skórze balonika."

"TO" jest wspaniale napisaną historią rozgrywającą się w latach pięćdziesiątych i osiemdziesiątych. Stephen King potrafi budzić grozę, trzymać w napięciu i atmosferze ciemności. Autor umiejętnie manipuluje czasem. Nie potrafiłam się oderwać. Miałam obawy o to, że się bardziej uśmieję, jednak na szczęście ten horror mnie nie zawiódł.
Jedyne co mi się nie podobało, to pomysł, aby bohaterowie cierpieli na amnezję. Wolałam od razu się dowiedzieć o wydarzeniach z lat wcześniejszych.
Nie polubiłam wszystkich członków "Klubu frajerów", znalazła się jedynie dwójka, których szczerze obdarowałam sympatią (Ben i Mike). Pennywise był natomiast potworny, nie mogłam skarżyć się na nudę z jego strony.