Jasper Jones recenzja

Australijskie połączenie "Buszującego w zbożu" i "Zabić drozda" zakupiłam, gdy tylko ukazało się w Polsce prawie 10 lat temu. Przeczytałam wtedy niecałe 100 stron i odłożyłam. Zapamiętałam początek w ciemnym lesie, jak ten z okładki oraz głównych bohaterów, wbrew temu co sugeruje tytuł, nie jednego, a dwóch chłopców o różnym pochodzeniu etnicznym.

W 2020 roku ukazała się nowa książka tego samego autora z Zachodniej Australii - wciąż stosunkowo młodego Craiga Silveya, której jeszcze nie czytałam. Wiadomość ta zainspirowała mnie do odnalezienia na półce mrocznej okładki "Jaspera Jonesa". Postanowiłam wrócić do treści i wartości w książce sprzed dekady.

Powieść "Jasper Jones" to przede wszystkim monolog wewnętrzny nastoletniego Charliego Bucktina, narratora i głównego bohatera. Charlie jest tym, kim w "Buszującym w zbożu" jest Holden Caulfield. O ile Holden i jego świąteczne wybryki w ogóle do mnie nie przemawiały, to Charlie z małego miasteczka Corrigan, stanowi dla mnie postać bardzo autentyczną. Równie wiarygodne i wyraziste są kreacje pozostałych postaci u Craiga Silveya - tytułowy Jasper, najlepszy przyjaciel Jeffrey, rodzice Charliego i pozostali. W niebywały sposób, autor otwiera pełen wachlarz rozmaitych czarnych charakterów, niemal zagląda w dusze bohaterów, a raczej sprawia, że oni otwierają te dusze przed czytelnikiem.

Pozostaję pod niesłabnącym wrażeniem, jak wiele spraw z życia młodego człowieka skrywają strony "Jaspera Jonesa". Wśród nich są nie tylko dylematy moralne o różnym natężeniu, rozważania na temat przewagi Supermana nad Batmanem, trudne do przezwyciężenia fobie, smak pierwszego i kolejnych łyków alkoholu, ale też wpływ powszechnych opinii w małej społeczności na jej funkcjonowanie i wiele innych, których nie chcę spoilerować. W fabułę opartą na bardzo bolesnym wątku głównym i kilku równie ciężkich wątkach pobocznych, wplecione są cudowne iskierki dobra. Dzięki ponadczasowemu przesłaniu, "Jaspera Jonesa" warto przeczytać wieku 12, 15, 26, 34, 48, 65 czy nawet 100 lat.

P.S. W kilku miejscach książki, zszokowało mnie polskie tłumaczenie, w szczególności dialogi między Charliem, a jego kumplem Jeffreyem, ale to już inna para kaloszy.