Kobiety i szatani recenzja

Pierwsze spotkanie z panią Justyną, uznaję za udane. Z każdym nowo poznanym autorem wydaje mi się, że temat fantastyki jest już wyczerpany do cna i w prawie wszystkich przypadkach jestem mocno zaskoczona, że jednak nie, że pisarze mają tak świetne pomysły, że aż miło sięgać po ich książki.

Jak już mamy wspomniane w opisie, Dominika budzi się w obcym domu, z mężem u boku i dziećmi w posagu. Jednego dnia miała swoje życie, następnego zaś ma cudze. W chwili, gdy zaczynałam czytać książkę miałam na ustach takie mocne „o kurcze!”. Zupełnie jej się nie dziwię, że była zdezorientowana i wystraszona – ja uciekałabym gdzie pieprz rośnie w takim przypadku. Przecież osoby, które ją otaczają nie są jej rodziną tylko jej przyjaciółki, Laury. I tak naprawdę tutaj rozpoczynamy wraz z naszą bohaterką pogoń za prawdą (?), pogoń za odpowiedziami, których szuka. Chwilami byłam tak osłupiała, ze brakowało mi słów. Moment, w którym Dominika znajduje się w miejscu, które z pozoru jest takie prawdziwe, a jest inne, zimne i obce powoduje ciarki na plecach, których dobrą chwilę nie mogłam się pozbyć. To co zrobiła pani Justyna zaburzyło moją czytelniczą równowagę, ale cieszę się ogromnie, bo przecież o to właśnie chodzi w takiej literaturze! Ma ona rozbijać na kawałki, pozwalać chłonąć jak gąbka kolejne litery, zdania i strony, potem nas omamić punktem, którego się nie spodziewamy i zalać nas falą oniemienia na zakończenie.

Myślę, że to doskonała pozycja, w której nie tylko pokonamy piekło z bohaterami (głównie z Dominiką), ale zastanowimy się czy warto porzucać własne pragnienia idące prosto z serca, bo w końcu rozum, nie zawsze ma rację.