Nowy wspaniały Irak recenzja

Najkrócej rzecz ujmując "Nowy wspaniały Irak" to skondensowana historia Iraku. Przede wszystkim jego najnowszych dziejów, ale znajdziemy też kilka zgrabnie rozegranych wątków sięgających głęboko w przeszłość. Co istotne, ale już niekoniecznie oczywiste przy tego typu lekturach - całość nie jest przegadana. Zawadzki prosto i precyzyjnie opisuje dość pokomplikowany świat zawiłości historycznych, układów i układzików, które dodatkowo opierają się na permanentnej nieufności czy niedopowiedzeniach. Kanoniczny obraz atmosfery tak dusznej, że można ją nożem kroić.

Do tego reportaże przesycone są osobistą perspektywą autora. Nie kryje on swoich emocji czy lęków. Nie broni się przed ocenianiem. Zdecydowanie też określa swoje sympatie i antypatie. Bardzo podoba mi się ten balans pomiędzy relacjonowaniem zdarzeń a własnymi emocjami. Nie dostajemy tylko suchych faktów, jak i nie dostajemy tylko emocjonalnego zapisu bohaterstwa, tchórzostwa, fascynacji czy degustacji autora (niepotrzebne skreślić). Dostajemy autentyczne historie człowieka, który sporo zobaczył i sporo już wie.

Trzonem opowieści jest oczywiście wojna i przemoc. Potraktowane bez ogródek i wprost, ale nie naturalistycznie. Obroną przed okrucieństwem i dosadnością opisywanej rzeczywistości jest humor. Nawet w sytuacji, gdy dziennikarzowi zdarzyło się wybuchnąć na bombie (fakt!). Zawadzki musi lubić Hellera, bo zastosował w swoich tekstach bardzo podobny pryzmat ironii i groteski. Nie stroni też od sensacyjnego szlifu, bo większość jego przygód czyta się jak dobrą powieść akcji. Ale znów trafiamy w wyważenie. Jest sensacja, ale nie ma (na szczęśćcie) sensata.

Wcześniej niekoniecznie znałam reportaże Zawadzkiego. Szkoda, ale właśnie zaczęłam ten brak nadrabiać. I mocno kibicuję kolejnym jego tekstom. Jest szansa na wielkiego reportażystę. A tak prywatnie, to chcę też wiedzieć, czy i kiedy spełni się proroctwo ze strony 277. Pieniądze do Zawadzkiego wedle jego deklaracji przyszły, ale jak z całą resztą? ;)