Miłość z kamienia. Życie z korespondentem wojennym recenzja

Jagielska dała się poznać jako pisarka książek typu "jakich wiele". Które nie bolą w trakcie lektury, ale też nie zapadają szczególnie w pamięć. "Miłość z kamienia" boli i trudno jest się z niej otrząsnąć. Nie dlatego, że mamy do czynienia z dziełem. Dlatego, że dostajemy rzecz surową i piekielnie osobistą o tym, jak to jest być żoną korespondenta wojennego. Jak sama pisze: "Kiedy ma się styczność z wojną przez dwadzieścia lat, coś musi się w człowieku popsuć. Chyba nie można przez to przejść bez żadnej skazy". Tworzenie i narastanie tej skazy relacjonuje punkt po punkcie. Na zimno.

Pozorny emocjonalny chłód jest charakterystyczną cechą "Miłości z kamienia". To nie jest krzyk rozpaczy, mimo że tekst dotyczy depresji, niespełnienia, ratowania miłości. Mimo że dociera do trzewi lęku o drugiego człowieka. To zdystansowana wiwisekcja powolnego, nieuchwytnego na co dzień jednoczesnego oddalania się od siebie i wzajemnego uzależnienia. Wydaje się, że wejście Jagielskiego w świat wojny, to "drugie życie", rozbiło zgrany tandem. Nie do końca. On dalej funkcjonował i to świetnie. Począwszy od tego, że Grażyna odpowiada za szczęście Wojtka na wyjazdach, a skończywszy na jej wsparciu w procesie twórczym. Tyle tylko, że ona nie czuła się współuczestnikiem czy gwarantem tego sukcesu. I jeszcze zapłaciła za to emocjonalnym dołem.

To nie jest książka do łatwego polecania. Trzepie mózg, wywraca na lewą stronę i przeciąga po żwirze. W dodatku autorka nie robi nic (programowo?), co czyni tę lekturę przyjemniejszą. Jak dla była ucieleśnieniem powiedzenia, że coś jest "prawdziwe do bólu". Nie żałuję, że przeczytałam.