Zaginiona księgarnia recenzja

Dobra opowieść zawsze zaczyna się od herbaty.

Książki są bramami wiodącymi w inne miejsca, do innego życia.

Jakiż byłby sens wymykania się do Francji, jeśli nie po to, by się zakochać?




Później jednak irlandzki maczyzm brata bierze górę. Nikt chyba nie wie, dlaczego bohaterka musi uciekać z Paryża do Dublina - jakby została ubezwłasnowolniona, jakby ją, pełnoletnią kobietę, brat miał prawo złapać za ucho i zaprowadzić jak dziecko do domu. A przecież jest dorosłą, samodzielną kobietą, posiadającą pracę i szerokie kontakty, ba!, prowadzi potem nawet swój własny biznes. Nie zrozumiałem jak to możliwe, a przede wszystkim PO CO Lyndon umieszcza siostrę w wariatkowie, skoro sam musi jeszcze za to płacić?! Jego motywacja jest bardzo niejasna. Autorce to jednak nie przeszkadza - widać mężczyźni tacy już są, kto ich może zrozumieć? No, na pewno nie kobiety! Jednak - chyba by temu niepochlebnemu wizerunkowi brzydkiej płci przywiesić jakiś listek figowy osłabiający oskarżycielską wymowę całości - pojawia się (kto by się spodziewał?!) pozytywna postać męska (sztuk jeden; ok, wliczając Austriaka - sztuk dwie): Matthew Fitzpatrick, właściciel sklepiku ze starzyzną, który w Dublinie poprowadzi Opalina. To jednak oczywiste, że żadna kobieta nie zostanie z facetem, który ją będzie szanował, bo lepsi są oszuści i nieprzewidywalni damscy bokserzy. Ale nie będę opowiadał wszystkiego, bo może jednak komuś zechce się czytać te romantyczne brednie.

Czułam, że serce zapada się we mnie gwałtownie, niczym kotwica tonąca w bezkresnym morzu.

Była cudem wymuskanej urody. (Isabel)

Jego wyznanie było tak beznadziejne, że musiało być prawdziwe. (Henry)

Ja jestem pisarzem. Przeklinanie Ojczyzny to mój obowiązek. (niby Joyce)

Trzymając ją w ramionach zastanawiałem się, jak jakikolwiek mężczyzna mógł zadać tej kobiecie taki ból i wprowadzić w jej życie tyle przerażenia, że popękała i rozpadła się na kawałki. Właśnie takie wrażenie sprawiała w moich objęciach, jakby się składała z połamanych kawałków, które już do siebie nie pasują.

Miałam wrażenie, że się rozpadam i że nikt mnie już nie poskłada z powrotem.

Nie było zwycięzców, tylko poranieni ludzie, zbierający do kupy kawałki swego potrzaskanego życia.

Powoli przechyliła głowę i cały czas patrząc mi w oczy przysuwała ją do mojej, aż zetknęły się nasze usta. Powiedzieć, że zobaczyłem fajerwerki, byłoby przesadą, ale powiedzieć, że poczułem fajerwerki w całej sieci naczyń krwionośnych byłoby w stu procentach trafne.

W moich żyłach wybuchły fajerwerki.

Poczułam, że jego oddech staje się cięższy. Jednym ruchem Matthew przyciągnął mnie do siebie i nasze usta zderzyły się. Początkowo niezdarnie, lecz potem połączyły się namiętnie i desperacko. Wargi miał miękkie ale żarliwe.

Wziął mnie za rękę, skłonił do tego, bym wstała i znaleźliśmy się tak blisko siebie, że oddychałam jego oddechem. Pochylił głowę, a moje wargi rozchyliły się kierowane własną wolą. Poczułam w ustach jego ciepły język i mogłam myśleć tylko o tym, że chcę więcej.

Wymiotowałam do wiadra i płakałam w nie. Zupełnie nie przypominało to przeprawy przez kanał La Manche.