Najlepszy czeski stand up recenzja

Jeśli to jest faktycznie najlepszy czeski stand up, to znaczy, że poczucie humoru Czechów jest w naprawdę złej kondycji. Bo co my tutaj mamy? Zbiór satyrycznych felietonów, które aż kipią od dowcipów z brodą i jakichś potocznych półprawd o kryzysie wieku średniego, napisanych przez dwóch dziennikarzy, właśnie w wieku średnim się znajdujących. Mamy zatem opowieści z cyklu: kiedyś to było i „gimby nie znajo”, nostalgiczne wspomnienia o budkach telefonicznych, historie o starych mężach młodych żon, oklepanych spostrzeżeń o hipsterach i Starbucksie, i tym podobne… mało tu odkrywczych myśli i spostrzeżeń, i jeśli jeszcze felietonów pierwszego z autorów, czyli Milosa Cermaka słuchało mi się przyjemnie, tak chyba drugiego z autorów – Ludka Stanka – nikt nie uświadomił, że szowinistyczne żarty muszą być śmieszne, żeby przeszły, to samo zresztą tyczy się żartów o sraniu…

Jednak to, co do końca pogrąża tę książkę to dograne z offu śmiechy publiczności, pod koniec felietonów, w których zabrakło dobrej pointy (czyli prawie każdym) co sprawia na przemian wrażenie groteskowe lub powoduje u czytelnika zażenowanie. Podmienienie w tłumaczeniu czeskiej waluty, czyli koron na walutę polską, czyli jak wiemy: złotówki to też nieporozumienie. Czemu miał posłużyć ten zabieg w książce pod niefortunnym, ale jednak, tytułem „Najlepszy czeski stand up”, nie wiem, ale wyszło dość dziwnie, i sugeruje, że wydawca ma czytelnika za idiotę.

Nawet jeśliby podejść do tytułu tej książeczki ironicznie, jako swego rodzaju roastu na zasadzie: „Najlepszy (he, he) czeski stand up” to i tak jej zawartość się nie obroni. Istnieje jeszcze jedno rozwiązanie zagadnienia „dlaczego ta książka jest nieśmieszna” i przyznam, że w skrytości ducha bardzo się go obawiam. Mianowicie takie, że jestem jeszcze na zrozumienie wypocin duetu Cermak i Stanek za młody, że po prostu jeszcze tego nie rozumiem, żenuje mnie to i tak dalej, ale przyjdzie taki dzień, i to właśnie napawa mnie prawie panicznym strachem, że kiedyś sięgnę po tę książkę i ona mnie autentycznie rozśmieszy i to będzie ten dzień w którym ostatecznie i nieodwołalnie pożegnam młodość.