Szepty na wzgórzach recenzja

Szkoda i jeszcze raz szkoda, że tak szybko się czytało tę część. Autorka stworzyła świat przesłonięty magią, fanatyzmem, złością, miłością, zazdrością i pragnieniem najgorszym i najokrutniejszym, a mianowicie pragnieniem władzy absolutnej, która zaślepia i wyrządza najwięcej krzywdy, No dobra, ale po kolei.

Kapitan Sidort, którego znamy już z pierwszej części, zostaje wysłany do małego miasteczka Eltinga, gdzie ma pozyskać nowych ochotników. Wszystko jedno, czy będą to jeńcy, czy dezerterzy. Każda osoba się liczy w coraz bardziej rozrastającej się rebelii.
Dociera i zastaje na miejscu sodomę i gomorę. Skorumpowani żołnierze, burmistrz miasta i braki w lekach, a także w pożywieniu. Jeńcy to chorzy, skrajnie wygłodzeni i na pewno nienadający się do życia, a co dopiero do walki. I tak pozornie błahe zadanie, musi napotkać przeszkody, które okażą się jeszcze większe, niż oddział kapitana początkowo sądził.

Co jest najgorszym na świecie? Fanatyzm religijny i wojny religijne. One to pochłaniają najwięcej ofiar, a zawiść przywódców jest pokryta ślepym pragnieniem władzy absolutnej. I tak spotykamy Hananę Borhan, która pragnie władzy, jak nikt na świecie. Jej bóg Hagos, pragnie krwi i śmierci wszystkich, którzy się nie podporządkują. Niby wioskowa baba, ale nie wolno lekceważyć kogoś, kto nie ma nic do stracenia. Hanana jest do tego arogancka i bardzo butna, wierząc, że jej bóg ją ochroni i nic złego jej się nie stanie. Igra z ogniem, zabija, podjudza. Kapitan Sidort nie będzie miał z nią lekko. Mało tego, widząc tylu jej popleczników, musi uważać na każdym kroku i wzbić się na wyżyny elokwencji w podejmowaniu paru decyzji.

Jakby było mało, los postawił na jego drodze wędrowca, który nie jest przyjaznym typem staruszka. O nie. On sprawi, że twój najlepszy przyjaciel, stanie się twoim największym wrogiem, który będzie pragnął twojej śmierci. Nie ma lekko.

W tym całym chaosie i zgliszczach szepcze magia. Przesyła swoje przesłania, otula cię, korci. Ten, kto ma jej cząstkę w sobie, ten jest osobą wygraną i niezmiernie uprzywilejowaną.

Nie myślcie sobie jednak, że mamy tu tylko śmierć i zgliszcza. Nie zapominajmy o miłości. Ona zawsze znajdzie swój moment, nawet w najczarniejszych chwilach i rozświetli mrok, nawet jeśli miałoby to trwać tylko sekundę.

Autorka stworzyła doskonałą historię, która się rozrasta i pozwala poznać nam coraz więcej odpowiedzi. Do tego poznajemy coraz bardziej naszych bohaterów. Ich lęki, obawy, marzenia. Dzięki temu zaprzyjaźniamy się z nimi, gdyż widzimy w nich nas samych.

Zakończenie spowodowało u mnie szybsze bicie serca i zapowiedź kolejnej części, która już trzyma w napięciu, chociaż jeszcze nie zaczęłam jej czytać. To się nazywa doskonałe wprowadzenie i zachęcenie czytelnika. Brawo Agnieszka.