Byłbym zapomniał... recenzja

Cezary Pazura to człowiek anegdota. Na szczyt wdrapał się na "Psach", był królem polskiej komedii i swego czasu najpopularniejszym polskim aktorem, by potem zaszufladkować się rolą przygłupiego policjanta w 13 posterunku, i teraz wrócić jako kabareciarz i aktor głosowy. Ma chłop co opowiadać i w "Byłbym zapomniał" dokładnie to czyni - jest o dzieciństwie, studiach i karierze, nie sposób się w jego historię nie wciągnąć. 

W tym wypadku nie widziałem innej opcji, niż odsłuchać audiobooka, bo raz, że czyta ją sam, a dwa, które jest ściśle i nierozerwalnie powiązane z "raz", że jego interpretacja bardzo przypadła mi do gustu w "Autorze bestsellerów" Marcina Ciszewskiego (świetna rzecz) i nie zawiodłem się, bo książki słucha się świetnie. Pazura czyta co sam wcześniej napisał, więc wszystko wypada naturalnie, a słuchana historia miło płynie i wciąga.

Pazura świetnie opowiada, momentami ze swadą, rubasznie, dygresja goni dygresję - o Olafie (aktorze nie bałwanku), o Bogusiu, o Laskowiku, o studiach na łódzkiej filmówce i absurdach późnej komuny. Bywa też, że jest bardziej intymnie, gdy wspomina rodzinny Niewiadów, zaborczą matkę (a'la Livia Soprano) czy szorstkiego ojca. Mamy tutaj przedstawiony obraz faceta, który spadł z wysoka, otrzepał ubranie, zapuścił zarost i teraz odnajduje się z powrotem w normalnym życiu i ja takiego pana Pazurę kupuję, byle już nie mówił o sobie per "Czaruś z Niewiadowa". 

Gorzej wypadł przesłodzony i infantylny rozdział o żonie. Edytka to, Edytka tamto, przez chwile przeszło mi przez myśl, czy aby Edytka nie autoryzowała tej części - widać kto u Pazurów w domu nosi spodnie. Potem jest jeszcze o Bogu i gejach, nie wiem po co i kiedy myślałem, że utonę w tym transcendentnym, tęczowym lukrze, przychodzi rozdział ostatni, naprawdę wstrząsający ... 

Pochłonąłem tę książkę, jest w niej wszystko, co w dobrej autobiografii być powinno, ale przede wszystkim autor ma co opowiadać, a nawet najlepsze pióro na nic, gdy życie nudne. Polecam więc "Byłbym zapomniał" miłośnikom ciekawych historii, nie trzeba być fanem Cezarego Pazury.